Chapter Eleven

16 2 1
                                    

Chapter XI

I remember when I was a kid, palaging nanunuod si Kellie ng mga pang princess na movie. At lagi kaming magkakasama noon kaya pati ako nakakanuod.

Doon sa palabas ay nagising ang princess dahil sa isang maid na binuksan ang kurtina ng napakalaking bintana niya. Pero sa akin ay iba, nagising ako dahil sa ingay ng phone ko.

Oh, I'm not a princess nga pala!

Kahit ayaw kong kumilos dahil sa nakakatamad talaga ay wala akong nagawa. I reached my phone and look who's calling.

Hope Yngrid Yco is calling..

Shoot! Agad akong napabalikwas at narealized kung nasaan ako at anong nangyari kagabi. I looked at the person beside me whose laying on bed, well, his bed. Tangina! Anong kagagahan nanaman 'to, Liberty?

The call ended. Nakita kong seven missed calls na. At alas nuebe na rin ng umaga. Marahil ay pinuntahan niya ako sa kwarto kaya nalaman niyang wala ako sa bahay.

Tumunog nanaman ang phone ko, and this time ay sinagot ko na.

"Hope." I answered calmly.

"Liberty! Hindi ka raw umuwi kagabi, where are you?" I can feel the she is worried. I know, I know I'm dead.

"Ah kasi-" But she interrupted me.

"Wala ka kila George and Kellie, so tell me the truth." Patay talaga ako.

"Kasi Hope-" Hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil sumingit nanaman siya.

"Mom and Dad are here, they're looking for you." That's it. I'm done here. I should take a mental note that Hope is so sabatera.

I didn't bother to wake him. Wala na akong time, baka itext ko na lang siya mamaya.

I, once again look at his figure. His face is like an angel, but deep inside he is a sinful man. As well as me. But wait, let me tell you that there's nothing happen between us last night. Maniwala man kayo o hindi.

I drove as fast as I can. Ayokong pagalitan ako nila Dad. Though, alam kong hindi ako ilalaglag ni Hope kasi pinagtakpan ko rin naman siya nung nakaraan.

Bago ako umuwi sa bahay ay dumaan muna ako sa isang flower shop. I know Mom will be glad on this. Pagkatapos kong bumili ng paboritong bulaklak ni Mommy ay agad na akong dumiretso sa bahay. Buti na lang hindi traffic.

Sinalubong ako ng isa sa mga maid namin at sinabi kung nasaan sila. Dumiretso ako sa dirty kitchen at nandoon nga sila, and Mom is cooking. Wow, anong meron?

"Oh, there you are, our another baby girl." Mom exclaimed. My forehead creased. Anong meron?

I looked at my sister and she just shrugged. Good mood si Mommy?

Lumapit ako sa kanila at nagbeso.

"Mom, for you." Sabay abot ng bulaklak. Agad namang lumiwanag ang mga mata niya.

"Eh sa akin baby wala?" Tanong naman ni Dad kaya hinampas siya ni Mommy.

"Dad, sa susunod ka na. Increase my digits so I can buy you one." And I winked at him.

Mom and Hope laughed.

"Kahit kailan ka talaga!" Dad said.

"It's done. Come on let's eat. Ay Manang Flor paki ayos itong mga bulaklak."

Dad, Hope and I go to our respective seats. Kahit naman sa dirty kitchen ay kumakain kami. Kapag kami kami nga lang.

I can't deny the fact that I miss this feeling. Having a breakfast with your family, looking at their faces with full of smile, and you can only hear from them was laughter.

Love And Betrayal (EDITING) Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon