The living house.

Hoofdstuk 5# Why?

Er klinkt een gil. Alweer een ijselijke gil. Zack? Nee. Niet Zack. "Nee.... Alsjeblieft... Ik smeek je.... Ik wil naar huis... Papa... Mama... Dylan.... Waar zijn jullie?!" Klinkt er eerst snikkend en zacht, waarna het laatste deel hard wordt uitgegilt. Carly? Carly... "Carly!" Klinkt er hard uit de jongen zijn mond. Geen reactie. Een kreun van pijn klinkt en dan is het weer stil. Geen ongemakkelijke stilte en ook zeker geen vredige stilte. Een... Angstige stilte. Alsof er elk moment iets kan gebeuren. Dat gebeurt ook zeker. Na 2 minuten verstijft te staan, springt het gezicht van Carly voor hem op. Met oranje ogen, en nu heeft ze brandwonden over haar gezicht, modder en veel bloed. Haar ogen staan kwaadaardig, terwijl er ook een beetje dood inzit. Slikkend deinst de jongen achteruit, waarna de hand van Carly, wat er nog van Carly over is, uitschiet en er een spijker in de hand van de jongen geboord wordt. In een reflex pakt hij zijn hand pijnlijk vast, waarna Eva een harde gil slaakt. Op dit moment kan Dylan Eva wel wurgen. Waarom doet ze niks?! Ze staat daar maar te gillen. De woede borrelt bij de jongen op. "Doe iets!" Gilt hij kwaad naar het meisje, die trillend knikt en om haar heen kijkt. Veel tijd heeft ze niet, want al snel zit er ook een spijker in haar bovenbeen. Een gil klinkt weer, waarna ze van de pijn op de grond valt. Moeilijk kruipend probeert de zwartharige jongen een mes pakken van de vloer, die waarschijnlijk is laten vallen door iemand. Niet Carly... Niet Carly... Snel pakt hij het stukje ijzer van de grond en boort de dolk door de brunette's been, die krijsend van de pijn op de grond valt. Het is eventjes stil, waarna ze naar 2 minuten vol moeite haar hoofd optilt. "Dylan..." Klinkt er zachtjes en slikkend kijkt ze op met haar blauwe ogen. Haar bruine haren plakken in haar gezicht van de modder, bloed en ook in haar wonden. "Waarom doet mijn gezicht zoon pijn?" Fluistert ze zachtjes en laat tranen over haar gezicht glijden. "Waar ben ik?" Snikt ze klein. Langzaam komt de jongen dichterbij en pakt haar trillend in zijn armen, voor hoever het kan dan. Er zit nog steeds een lange spijker door zijn hand geboord namelijk. "Waarom doet mijn been zoon pijn?" Fluister ze zachtjes, met een gebroken stem. "Waarom doe je dit, Dylan?" Trilt ze eventjes, waarna de jongen verstijft. "Waarom haat je me zo?" Snikt ze eventjes. De jongen trilt en schud heftig zijn hoofd. De brunette rukt zich los en kijk hem weer aan met oranje ogen en een dooie, kwaade blik. "Het komt door die bitch, niet?!" Schreeuwt ze met een zware stem en wijst naar Eva, die angstig naar haar kijkt en trillend probeert weg te kruipen. "Waarom val je op die feeks! Ze houd niet van je! Dat heeft ze al een keer gezegt!"

-----------------------------------------------------

Sorry, guys. Ik had gezegt dat het Woensdag kwam, maar inplaats van toen kwam het vandaag, nu Zondag (01.25), dat ik het afheb. Ik had totaal geen inspiratie, maar toen ik zag dat heel veel mensen het gelezen had, moest ik jullie wel een hoofdstuk gunnen, toch? Omdat het 4 dagen te laat is, heb ik er maar een langer hoofdstuk dan normaal van gemaakt. En opeens had ik ook een bom van inspiratie gekregen, want ik heb een horrorfilm gezien haha. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Kusjes, Lisa