The living house.

Hoofdstuk 2# What should we do?

Het lijkt alsof ze niet wil ophouden met huilen. Ze rilt. Ze huilt. Ze is bang. Ze is... Getraumatiseerd. Het lijkt wel of ze niks anders kan doen dan rillen, huilen en gillen. Het is beangstigend hoe ze opeens zomaar kan gillen. Meteen draait hij zich om als hij een kleine tik van metaal achter zich hoort. Het is eventjes stil, tot hij een ijselijke gil hoort. Een soort gil van een krolse kat. Maar dan nog erger. Dit keer is het geen gil van een moord, want erna klinkt er hard en als gelach van dezelfde persoon. Sowieso heeft hij die stem nog nooit gehoort. Het lijkt wel alsof ze hem gewoon zitten te pesten. Eerst kapot laten schrikken en dan opeens keihard lachen. "Eva... Eva..." Fluistert hij zachtjes en tilt haar op, waarna hij naar de bank in de woonkamer loopt. Het is stil in het huis. Het enige wat je hoort is Eva's gehuil, zijn en haar ademhaling en... Voetstappen? Voetstappen op de houten trap! Meteen schieten zijn smaragd groene ogen naar de trap, waarna hij fel naar de gedaante kijkt die van de trap afkomt. De laatste treden kraken en dan hoor je zacht gelach. "Ik had niet gedachte dat het je lukte" Zegt de stem grinnikend, waarna hij langzaam dichterbij komt. "Ken je me nog, Dylan?" Klinkt de stemgrijnzend en met een schok staat er een jongen voor hem. Zijn rood, opfellende ogen kijken hem grijnzend en vals aan, waarna zijn kastanjebruine haren rommelig op zijn hoofd zitten. "Wie heb je daar?" Klinkt de stem grijnzend en haalt een hand door de blonde haren van het meisje, die huilend en gillend nog steeds op de bank zit. Meteen slaat Dylan hem met zijn hand weg, waarna de jongen hem vals aankijkt. Langzaam borrelen de herinneringen op. Was dit niet die jongen bij hem in klas 2, die spoorloos was verdwenen? Die jongen die wel heel raar was verdwenen? Met een brief, dat hij naar een huis ging omdat zijn beste vriendin hem had uitgedaagt? Dit huis? Wat een verschrikkelijke vriendin. "Weet je hoe ik hier aan mijn einde gekomen ben, Dylan?" Vraagt hij langzaam en grinnikt zachtjes. "Precies zoals jij straks aan je einde gaat komen. Je zult het wel zien. Maar nu nog niet. Straks, misschien" Grinnikt de jongen en loopt langzaam weer de trap op. "Je zult het wel zien" Grijnst de brunette en stapt langzaam verder over de gang. Veel zin om erachter aan te gaan heeft de jongen niet. Eva lijkt net een beetje te ontdooien uit haar fase. Je zult wel zien... Dylan vraagt zich af wat hij daarmee bedoelt. Klaar voor de dood is hij nog niet. Maar echt bang is hij ook weer niet. Als het gebeurt, dan gebeurt het. Dat zien we dan wel weer. Waar zijn gedachtes nu naar gaan, is Eva. Het blonde, kleine meisje die langzaam haar tranen wegveegt en hem aankijkt. Ze zal zelf ook wel denken. Wat gaan we doen? Wat moeten we doen, om hieruit te komen?