The living house.

Hoofdstuk 8# Thoughts

De kou gaat dwars door de muren heen. Toch kan je er niet uit. Na 3 pogingen om het hout te slopen, hebben de jongens het maar opgegeven. Nadat Dylan de kus van haar had afgewezen, zegt ze niks meer. Ze zit maar te staren voor haar uit, wachtend op haar dood. Want waarom zit ze hier nog? Waarom zit Dylan hier nog? Waarom zit Appie hier nog? Waarom zitten ze überhaupt nog in het leven? Als ze zo verder moeten leven, word het natuurlijk niks. Maar als ze eruit komen, word het natuurlijk ook niet veel. Je hele leven in de bak zitten voor 6, onschuldige, moorden. Beelden komen weer terug met zichzelf voor de tv hangend. Biddend dat er iets spannends zou gebeuren. Dit bedoelde hij niet! Zuchtend laat de zwartharige jongen zich op de bank ploffen. Eva legt een hand op de knie van Appie. Een jaloers gevoel overstroomt Dylan. Waarom? Hij weet het zelfs niet eens. Hij heeft Eva toch afgewezen? "Maar... Je was als een van de eerste weg... Hoe kun je het overleeft hebben?" Fluistert ze zachtjes. Waarom irriteert ze hem zo erg? Nog nooit heeft ze hem zo geïrriteerd. Misschien vind hij het toch wel een klein beetje rot dat hij op Eva is gevallen. Hij was toch verliefd op Carly? Heeft... Heeft hij haar gebruikt? Dylan slikt eventjes. Wat is hij aan het doen? Bijna iedereen is dood en hij maakt zich zorgen om zijn liefdesleven! Focus, Dylan! "... Toen ben ik ontsnapt en heb maar een kandelaar gegrepen" Klinkt er langzaam weer in de verte. Dylan is het hele verhaal kwijt. "Ben je 2 dagen alleen door dit huis gezwerft?" Komt er verbaast uit Eva's mond, waarna de krullenbol knikt. Dylan's mond valt open. Wauw... Hij had al bewondering voor de krullenbol, maar nu nog meer. 2 dagen overleven... Alleen?! Eva werpt een blik op Dylan en staart hem een paar seconden in de ogen. Het voelt alsof de jongen weer 7 is en een hekel heeft aan meisjes. Elk meisje behalve Carly, zijn zus, zijn moeder en zijn nichtjes. Geirriteerd kijkt Dylan terug. Een verontwaardigt gezicht laat ze zien en staat dan op. "Ik ga eventjes naar het toilet" Mompelt ze en klakt met haar rode hakken weg. Appie kijkt hem aan met een vragend gezicht. "Wat is er aan de hand?" Vraagt hij verbaast. Dylan weet het zelf niet eens. Wat is er eigenlijk met hem?

-

Ugh. Misselijk, verkouden en last van me been. Maar ja, dit is dat wel weer een goed excuus om te schrijven! Misschien deze afleiding. Ik hoop het. Arme Dylan. Wat een dilemma. Tja, zoveel echte liefdes heb ik niet gehad. 1. Nee, 2. 2 echte liefdes. Maar het gevoel dat je niet weet wat er is, kan mij ook zo erg kwaad maken. Er zit wel veel van mij in de jongen. Echt verschrikkelijk als je niet weet waarom je je rot voelt. Ugh. Maarja. Ik moet nog AK leren. Wat een rotvak.

Xxx Lisa.

Ps. Tja, je kunt niet echt rekenen op mij. Ik gooi er een nieuw hoofdstuk bij als ik denk dat het tijd word en ik er weer zin in heb. Bij sommige schrijvers/schrijfsters krijg je elke week een nieuw stukje. Bij mij niet. Ik houd me toch nooit aan de gedachte dat is, bijvoorbeeld, elke vrijdag een stukje moet typen. Dat is toch wel een slechte eigenschap van me. Maar als ik geen zin heb, doe ik het niet. Zucht.

Xxx Lisa.