The living house.

Hoofdstuk 13# Gone.

De spinnenwebben zitten gebonden in zijn gitzwarte haren. De angst staat totaal niet in zijn ogen. Het is meer lef en een dappere grijns. Hij vind dit... Ach, dit stukje vind hij leuk. Kroelen overal en niet weten waarna iets of iemand je pakt. Het is ontzettend spannend, er kan zoveel gebeuren. Maar as het moment daar is, is het natuurlijk minder leuk. Eventjes gaan zijn smaragdgroene ogen naar Eva, die langzaam met hem mee strompelt. Appie lijkt de enige die kalm is. Met zijn handen in zijn zakken en zijn hoofd gebogen, slentert hij langzaam mee. De gevoelens voor Eva, zijn nog zwakker geworden dan ze al waren. Hij is bang voor Steff, welke kracht hij heeft. Zachtjes klinkt op de grond allemaal geplak. Modder. Vieze modder dat zich onder de voeten vestigen. Spinnen en kakkerlakken die overal wel een plekje weten te vinden en de spinnenwebben vestigen in hun haren. Iedereen is wel verwond. Niet ernstig, hoor. Appie heeft een blauw oog en een kras op zijn wang, er loopt bloed over Dylans benen en vanaf de linkerhelft van zijn voorhoofd tot onder aan zijn wang en Eva's been zit zo onder de blauwe plekken dat ze niet meer goed kan lopen. Maar dan, eindelijk, is er licht in zicht. Heel zacht licht. Hopelijk geeft het ook echt hoop. "We zijn er..." Klinkt de heldere stem van Dylan. Je hoort alleen een zachte zucht van Appie. "Dylan... Eva..." Slikt Appie eventjes, waarna Dylan grommend reageert omdat hij probeert de planken van de deur los te krabben. "Wat?!" Gromt de 19 jarige jongen eventjes en draait zich om. Eva... Ze is weg. "Eva?" Stamelt Dylan langzaam en kijkt naar Appie, die angstig aan een plank begint te trekken. "Eva?!"

Sorry Guys, het is kort. Maar ik wou nog een ding schrijven, voordat ik ging slapen. Ik heb de hele avond en middag geschreven, ik ben doodop. Slaap lekker!

Xxx.