The living house.

Hoofdstuk 6# Sad.

Hier zitten ze dan. Op de grond, tegen de ietwat verwarmde kachel. Haar hoofd op zijn schouder. Zij aan zij. Koud. Het is zeker koud. De jongen zijn lippen zijn bijna lichtblauw. Voorzichtig kijkt hij. naar een raam, die is dicht getimmert. Door een klein gaatje kun je zien dat het sneeuwt. Voorzichtig kijkt Dylan naar Eva, die bijna tegen hem aan in slaap valt. Ze ziet er slecht uit. Moe. Schuldig. Nadat Carly kwaad op haar is geworden, heeft de zwartharige jongen haar opgetilt en snel weggerent. Ze kwam ze wel achterna, maar haar been zat echt in de weg. Voorzichtig streelt hij met een koude hand door de blonde haren van het kleine meisje. Ze slaakt een trillerige, kleine en verdrietige zucht. "Dylan... Ik ben moe... Heel erg..." Zegt ze langzaam en laat een traan lopen. Voorzichtig glimlacht Dylan. "Sorry" Zegt hij langzaam en kijkt eventjes naar de grond. Het is even stil. "Ben je echt verliefd op me?" Vraagt ze langzaam en kijkt hem aan. De hoop is overduidelijk in haar helderblauwe ogen te zien. Dylan wil het risico niet nemen dat ze een grapje maakt en schud langzaam zijn hoofd. "Nee. Daar was ze zichzelf niet. Ze zou zelfs denken dat ik op mijn eigen vader verliefd zou zijn" Zegt de zwartharige jongeman langzaam en slaat een klein dekentjes om haam heen. Meteen stopt hij haar helemaal in. Dylan wil niet dat ze het koud heeft, dan heeft hij het liever zelf koud. Zwakjes glimlacht ze en knikt dankbaar, waarna de teleurstellng toch in haar ogen staat te lezen. Wat, vindt ze hem ook leuk?! Nee! Dat kan niet. Kijk naar haar. Het is eventjes stil en ook zijn eigen ogen vallen bijna dicht. Maar hij kan niet slapen, echt niet. Niet nu, niet deze week. Als de jongeman over 3 dagen zich toch nog gered heeft van alles, is Dylan toch morsdood omdat hij geen water gehad heeft. Voedsel maakt volgens hem niet zoveel uit, want daar kun je 3 weken mee zonder. Ze vermoorden hem op het werk als hij weer te laat komt. Fijn, hij wordt ontslagen. En dat alles door dit verdomde rothuis. Een zucht rolt over zijn lippen. "Dylan... Zou iemand zo boos op ons zijn dat dit gebeurt is?" Vraagt ze zachtjes, waarna hij zijn schouder ophaalt. "Het boeit niet hoe het gebeurt is, maar het boeit we waarneer het afgelopen is" Komt langzaam uit zijn mond. Hij wil hier zo snel mogelijk uit. Of de zwartharige jongeman dan op straat staat of niet. Hij wil een uitgang, nu! Maar al zouden ze die vinden, moeten ze toch alle lichamen wel nodig hebben. "Als jij er niet meer was, was ik er ook niet meer" Fluistert ze zachtjes, waarna hij zachtjes glimlacht. "Behalve als ik Jake was ofzo" Zegt hij zachtjes. Deze kamer is ook niet echt... Lekker. Op de muren hangen briefjes met gesmeek om te stoppen, de muur zit vol met handafdrukken van bloed en volgens hem zit hij op een dooie rat. "Dylan... Ik houd van je."

--------------------------------------------------------------

Awh, lekker rustig en romantisch. Sorry heren (En dames die dit ook niet echt zaten zitten), maar volgende hoofdstuk gebeurt er nogal veel. Heel veel. Ik verklap trouwens dat ik er een extra meisje/jongen aan dit verhaal plak die mee mag met Dylan en Eva.

Xxx Lisa.