The living house.

Hoofdstuk 9# Real.

Dit is echt. Levensecht. Je kunt er niet uit, je kunt er niet vanaf. Het zal je volgen tot je gek wordt en jezelf van kant maakt. En daar denkt Dylan nu echt aan. Het afmaken. Klaar zijn met het leven. Het is misschien wat vroeg, maar dit hol maakt hem gek. Zijn neigingen nemen hem over. Zijn verlangens naar een strop of een mes zijn groot. Maar... het kan niet. Hij kan Appie en Eva niet alleen laten. Hier ligt hij dan. In een stoffig, bebloed bed. Wat hierin gelegen heeft, wil hij niet eens weten. Wat er in deze kamer gebeurt is, kan hij zich niet voorstellen. Wat moet hij doen? Wat moet hij doen met zijn leven? Als hij hieruit komt, zal hij zijn hele leven in een kliniek zitten. Voorzichtig gaan zijn ogen naar Eva, die vredig ligt te slapen in een ander bed. Een vredige glimlach siert zijn gezicht, maar word er al snel weer afgeveegd. Appie ligt hard te snurken in nog een ander bed. Hoe kunnen ze slapen. Hoe kunnen ze slapen zonder de gedachte: ''Misschien word ik morgen niet meer wakker." Eventjes staat zijn hart stil. Misschien word hij morgen niet eens meer wakker. Wat zal er van hem terecht komen? Misschien leeft hij al helemaal niet meer. Of is dit een droom en kan hij elk moment wakker worden. Hij word al snel uit zijn gedachtes geschud als de deur openvliegt. Stilte. IJselijke stilte. Eva en Appie liggen nog rustig te slapen. Dat was een harde klap. Meteen wrijft Eva slaperig in haar ogen als er kleine voetstappen klinken. Plotseling kijkt ze naar Dylan als ze de voetstappen hoort. De zwartharige jongen schud langzaam zijn hoofd. Nee, hij is het niet. Een ijselijke gil klinkt. Alsof het van een krolse kat komt, die ook nog eens word gemarteld. De deur vliegt weer dicht met een harde klap. Meteen schiet Appie ook wakker. Het was ook niet slim om te gaan slapen, maar na veel dagen op blijven, vielen ze om van de slaap. "Jongens..."Fluistert Eva zachtjes. "Stil!" Snauwt Appie. "Dylan...?" Piept ze zachtjes. Langzaam draait Dylan zich om. "De muren komen dichterbij..." Zeg ze piepend. Ze heeft gelijk. De muren gaan ze pletten. Snel schiet Appie overeind en trekt hard aan de deurknop. Op slot. Ze zitten als ratten in de val.

----------

Pff. Net getraind. Maar goed, ik ben blij dat ik weer een stukje getypt heb. Dit keer weer met een cliffhanger! Yes!! Dat vind ik leuk, jullie irriteren met de gedachte. "Nee! Wat gaat er gebeuren?!" Gnegne. Mijn vader is weg en mijn zus is boven, dus ik dacht "Ach, ik zou sowieso deze week nog een stukje typen. En o my god. 955... O my god. Ik schrok me kapot hahahha. Dank jullie zo erg! Ik hoop dat jullie dit stukje leuk vinden!

Xxx Lisa.

Ps. Rustig maar, dit is het einde niet. Ik hoop nog lang door te gaan, zelfs!

Xxx Lisa.