The living house.

#Authors note.

Listen up, people!

Ik ben zo blij. Ik was mijn wachtwoord vergeten en ook mijn email adres, maar dat is goed gekomen na een hoop gepruts. Want kom op, ik heb 3076 lezers. Die kan ik niet laten zitten. Ik ben gewoon zo ontzettend blij dat ik weer op mijn account kan en verder kan typen. Want, nee! Het is niet over! We zijn pas net begonnen! Ik hoop echt dat jullie dit lezen en dat jullie gewoon weer verder gaan met alles lezen. Want ik strijd echt voor een carriere later als schrijfster. Wauw, ik ben zo blij dat ik na een maand weer verder kan schrijven. Jullie kunnen je niet voorstellen hoe vaak ik over dit verhaal dacht en dan weer in de put zat dat ik niet verder kon, hoe graag ik ook wilde. Schrijven is namelijk ontzettend belangrijk voor mij. Gevoelens die je neerzet op papier. Ik vind het geweldig. Een soort dagboek, maar dan gebaseerd op horrorverhalen. Ergens miste ik Dylan Scott wel. Je wil niet weten hoeveel van die jongen in mijzelf zit. Als je dit leest en me echt goed kent, dan weet je gewoon dat ik het ben die dit schrijft. Toch zou ik echt niet willen dat mensen erachter komen dat ik, Lisa -laten we de achternaam maar achterwegen laten-, dit schrijft. Dit horrorverhaal. Ik wil niet zeggen dat ik ontzettend succesvol ben, want ik zie ook echt wel mensen die iets van 203,492 duizend fans hebben iets ontzettends goeds maken. Ergens ben ik daar zo jaloers op. Het lijkt me gewoon zo geweldig om over een jaar dat getal op mijn verhaal te zien. Het verhaal, wat ik zo ontzettend mijn best op gedaan heb. Maar goed, met deze update wil ik jullie dus uitleggen hoeveel dit verhaal voor mij betekend, waarom ik niet echt kon schrijven en dat ik nog lang zal door blijven gaan.

Ik heb een idee, 5 minuten later. Natuurlijk was ik al van plan om meteen weer aan de slag te gaan, aangezien ik dit zo ontzettend gemist heb. Ik ga er een karakter bij toevoegen. Ergens heel ergens anders. Namelijk een rechercheur, die bericht krijgt van de verdwijningen. Natuurlijk doe ik nu niet vanaf nu helemaal niks meer uit de ogen van de leuke 19 jarige jongen, maar ik vind het een beetje onrealistisch dat er niemand naar hun zoekt, snappen jullie? Ik hoop dat dit goed uitpakt, ook voor mij!

Bedankt voor jullie begrip, lieverds!

Xxx Lisa.