The living house.

Hoofdstuk 11# Broken.

Dylan streelt zachtjes over de schouders van Appie, die trillend naar het lijk van zijn moeder staart. Dikke tranen rollen over zijn gebruinde gezicht. Zijn rode ogen staren ongelovig naar het lijk. Geen beweging. Geen zucht. Geen adem. Ze ligt daar maar. Ze is dood. Haar ogen staan nog steeds angstig. Haar armen hangen slap om haar heen. Stilte. Het enige wat je hoort is het harde gehuil, het gesmeek en het waarom gevraag. Waarom is ze dood? Wat heeft ze gedaan? Wat hebben wij gedaan, wat zo erg is dat iedereen dood moet. Dood. Het hele huis bestaat uit dood. Het is gemaakt van onverwoestbaar, dood hout. Hout. Dood. Is dit de schuld van de jongen? De jongen die bij Dylan in klas 2 zat. Die 'plotseling' was verdwenen. Allemaal de schuld van... '' Geef de schuld maar aan Eva'' Hoort de zwartharige jongen langzaam. De, raar genoeg, zoete stem klinkt in zijn oren. Langzaam draait de gezicht van de 19 jarige, zwartharige jongen om naar de stem. De jongen drukt meteen Appie op de grond en stuift voor het gezicht van Dylan. Nog 3 centimeter en hij kan hem een kopstoot geven. "Wat is er, Dylan? Je weet me naam niet meer?" Fluistert de jongen grijnzend in de oor van Dylan, die niet beweegt en hem met een gezicht vol haat en geen greintje angst aankijkt. "Alsof dat mij interesseert" Fluistert de 19 jarige jongen terug met een uitdagende stem. Meteen schiet de hand van Dylan omhoog en knalt deze hard tegen de jongen zijn schouder, die door de klap op de grond valt. "Ik weet niet wie of wat je bent, maar hier kom je niet mee weg. Jongen, ik ga er persoonlijk voor zorgen dat ze hier allebei levend uitkomen. En daarna blijf ik hier. Alleen. Ik blijf hier, in dit huis. Ik zorg ervoor dat niemand, niemand die dit huis nog betreed, ergens terecht komt in de goot. Als jij degene bent die hier met een mes smijt, dan ga ik je 'leven' tot een hel maken, jongen. Dat is een belofte. Ik ga net zolang door, tot ik hier uit kom. Alleen. Jou achterlatend, omdat joun hoofd 3 meter van joun lichaam ligt. Geen enkele beweging zal je lichaam hebben. Je mond zal geen adem uitblazen. En als jij dood bent, dan steek ik het huis in de fik. Samen met jou. Je geeft hier iedereen een begravenis in dit huis, maar ik geef jou er ook een. Je zal sterven, hoe oud je nu ook bent. Je gaat dood. Dat beloof ik je" Klinkt de ijskoude, te kalme stem van Dylan. De zwartharige jongen buigt zich naar de jongen toe, die op de grond ligt en uitdagend naar hem lacht. "Jij hebt geen idee, of wel" Fluistert hij zachtjes. "Je weet nog de 'vriendin' die me hierheen stuurde? Blonde haren. Blauwe ogen. Helderblauw. Haar lippen zo rood als een roos. Haar huid zo zacht als dons, Daar staat ze. Het meisje die me hierheen stuurde, voor een weddenschap. De bitch, door wie ik nu hier ben. Dood? Weet ik niet. Hieruit kan ik niet. Ik ben verbonden met het huis. En weet je door wie? Door het meisje die verder op staat. Ze staat 2 meter van je af. Door... Eva Scott."

-

Ja. Soms komt dit nog wel eens van pas. Ik heb me belofte verbroken. Ik heb weer gehuilt. In de 4 avonden die ik nu tel, heb ik er 3 van gehuilt. Dit is moeilijk. Ik weet niet wat er met me is. Ik ben bang. Ik wil niet naar iemand gaan. Het is moeilijk. Ik kan niet veel zeggen. Toch bedankt voor jullie steun. Ik ga door, tot het eind van dit boek. Het eind? Ik weet het niet. Mijn 'sad end' gevoel gaat nogal weg. Het vervaagt. Ik weet niet wat ik ga doen, ik moet het einde maar eens bedenken als het in zicht komt. 

Xxx Lisa.