"Hope. Please. Can we talk?"
I held her hand to stop her from leaving.
"Please Hope. Ask me anything. I will answer it wholeheartedly. I want you... back. Please. Hope."
Napatingin sya sa akin.
I miss her. I miss her gaze. I miss everything about her.
"Please?" My voice is shaking.
She rolled her eyes and sit again.
"I don't want you back, Mike. I just want to clear things with you. Gusto ko nang matahimik ang utak ko kakatanong..
Napabuntong hininga sya at
"Bakit Mike? Why did you leave me?"
She deserves to hear the reason matagal na pero natakot kasi ako. Alam ko nasaktan ako sa pag iwan ko sakanya pero alam kong mas nasaktan sya. Lalo pa at umalis ako nang wala man lang kahit anong sinabi sakanya.
Nang hindi ako sumagot..
"Is it true you have girlfriend in States? Ikakasal ka na pala noon pero bakit mo ako niligawan? To hurt me? Wala naman akong ginawang masama sayo. Minahal lang naman kita." Naiiyak na sya.
I sighed.
"Anak mag impake ka na at aalis na tayo the day after tomorrow.
Kakarating ko lang galing school at 'yon agad bungad sa akin ni mama.
"Are we at it again? Hindi ako sasama. And that day is my graduation day. If you want to leave. Then leave."
Tinatawag ako ni mama. Pero hindi ko sya pinansin at nagpatuloy ako sa kwarto ko.
Ipinagkanulo nila ako sa hindi ko naman kilala. Gusto nila ako ipakasal because I am the first born. Nalulugi na kasi ang business nila sa States at ang tanging paraan para maka ahon ay ipakasal ako sa di ko naman kilala.
Para sa business nila ipagpapalit nila ang kalayaan ko. Do every businessman thinks this way?
I don't want to leave my life here especially Hope. She's my everything. She's my life.
Kinabukasan pag uwi ko galing sa mall. Bumili kasi ako ng damit ko para sa graduation bukas. Nakitang kong umiiyak si mama.
"Ok-ay. Bye."
I am mad at her pero di ko kayang nakikita syang umiiyak.
"Why?"
"Your lolo.." patuloy pa din sya sa pag iyak.
"Your lolo anak... nasa hospital.. heart attack daw. Let's go to the States anak. Please.."
Kahit ayoko. Napapayag ako. She is crying. My lolo is in the hospital. Ang favorite lolo ko. Mas close kami ni lolo kaysa kay papa.
I never had the chance to talk neither to text Hope. Sa sobrang pag aalala ko nakalimutan kong magpaalam at nagmadaling umalis.
"Sa tagal nang panahon na yon you never thought of communicating me? Even leave me a message on fb or email me? You're an asshole!" She hissed.
"I am Hope and I'm sorry."
"Wait you did not answer me about the girlfriend thing. What about that?"
Pagkalapag ng eroplano ay dumiretso agad kami sa ospital kung saan naka confined si lolo.
Hindi lang relatives ang nandoon as expected. Andoon din ang pamilya ng business partner ni lolo ang mga Simmons.
Unconscious si lolo. I sit beside him and hold his hand. I sighed at the sight. Naiinis ako dahil feeling ko, ako ang dahilan kung bakit sya andito.
"Sorry Lo." I whisper.
After 3 months nagising na si lolo. And I thank heaven for that. Pero hindi na sya makapag salita ng maayos. He needs therapy sabi nung doctor.
Pero kahit ganoon walang tigil ako nag kwento sa lolo ko because I miss him so much.
Pero kinagabihan nung nakatulog ako sa tabi nya. He touch my face. Nagising ako at nakita ko syang nakangiti.
"Mmm-i-kk-eee"
"Lo, wag nyo po munang pilitin magsalita." I smile.
I gave him pen and a piece of paper para isulat na lang ang sasabihin nya.
I don't know what to react.
He give me his death wish.
