Evelyn Sky : Το Μυστικό Του Πεπρωμένου Μου(Book I)

Chapter 16

Εβελιν Σκάι: Το μυστικό του πεπρωμένου μου

      Τα ματια του Ραφελ ειχαν γινει σαν κρισταλοι ετοιμοι να σπασουν απο τις κραυγες του .Δεν ηταν πια τα διαμαντια που με εκαναν να χανομαι μεσα σε αυτα.Δεν ηταν πια ο ραφελ που με ενα παιχνιδιαρικο χαμογελο του με εκανε να ξεχνιεμαι σαν να ηταν ολα φυσιολογικα ,το ιδιο κι αυτος..Αλλα εβλεπα εναν Ραφελ που τραβιοταν απο τα χερια του Αουρον και των αλλων ,που πονουσε,που ξεσπαγε απο οργη και ηθελε η ετσι νομιζε να διορθωσει τα πραγματα μια ακομα φορα και να με αποτρεψει απο το να παραδωθω ,να μου αποδειξει την αφοσιωση του και οτι κρατησε την υποσχεση του οτι δεν θα με αφησει..Την ειχε κρατησει.Ηταν δικια μου αποφαση.Δεν θα το ανεχομουν να παθει κατι κακο και η οικογενεια μου! Αντικρυζοντας τον Ραφελ ενιωθα τον πονο του και οσο πονουσε εγω αισθανομουν λες και μου ειχαν καρφωσει ενα μαχαιρι στην καρδια και ολο και περισσοτερο το πιεζαν μεσα ολο και πιο βαθια.Αρχισα να ζαλιζομαι μεχρι που αφαιθηκα και επεσα αναισθητη στα χερια του Αλεξαντερ.Το τελευταιο πραγμα που ειδα ηταν να αφηνουν ελευθερη την Ολίβια, την Ανδριαννα κρατωντας τον Νταβιντ να κλαινε, τον Τζεις και την Κριστι να κοιτανε σαν αγαλματακια ακουνητα ,τον Αουρον θλιμμενο και τελος τον Ραφελ που ειχε ηρεμησει αδυναμος πια να προσπαθει και με δακρυα στο προσωπο να με κοιταει.

Μπορει να ειχα λυποθυμησει αλλα ενιωσα να με σηκωνουν κατι χερια, να αισθανομαι το αερακι που χτυπουσε στο προσωπο μου καθως ο ηχος απο τα φτερα τους που πηγαιναν πανω κατω εκαναν το αερα που μου ερχοταν να με γαργαλαει στα αυτια...Επειτα χαθηκα στο σκοταδι των ματιων μου.

ΜΕΡΙΑ ΡΑΦΕΛ

     Την ειχα χασει...την πηραν..τα καταφεραν...Την εχασα οπως κι ενα κομματι μεσα μου χαθηκε.Στην σκεψη τι θα της εκαναν αισθανθηκα οπως τοτε για την μητερα μου.Δεν καταλαβαινω!Γιατι δεν εκαναν τιποτα ο Τζεις και η Κριστι;!Μαλλον για τον ιδιο λογο που ο Αουρον με κρστουσε..για να μην κανω τα πραγματα χειροτερα,ηδη ολα ειχαν γινει ενα χαλι,παραδειγμα το σπιτι.Πλεον ημουν γονατισμενος στο γρασιδι με σκυμμενο το κεφαλι κοιτωντας προς τα κατω και σφιγγοντας τα χορταρια για να ηρεμησω απο τον θυμο,τον πονο την θλιψη.Δεν ξερω για ποιο απο ολα,μαλλον και τα τρια.

  Την εχασα...Πιο διπλα μπορουσα να ακουσω τους λυγμους της Βικτορια στην αγκαλια της Ανδριαννα.Απο τον θυμο περασε απο το μυαλο μου πως εκεινη εφταιγε που την πηραν...αλλα θα ηταν εγωιστικο,οχι δεν εφταιγε.Εφταιγε η περηφανια και αγαπη της Εβελιν για τα κοντινα της προσωπα .Λογικη η αγαπη αλλα αυτη η περηφανια της..!Μπορει να ειναι και ενα απο τους λογους που την ερωτευτηκα.Την ερωτευτηκα..εγω ενα tenebris..μια aurum stella.Τι τυχη! Της ειχα υποσχεθει οτι δεν θα την αφηνα και δεν θα την αφηνα ουτε και τωρα.Θα την εφερνα πισω ακομα και μονος μου.Ενιωσα εναν χερι στον ωμο μου.Ηταν του Τζεις.