Evelyn Sky : Το Μυστικό Του Πεπρωμένου Μου(Book I)

Chapter 5

Εβελιν Σκάι: Το μυστικό του πεπρωμένου μου

Κεφάλαιο 5

Με κοίταξε

-τι δεν γινεται;; της είπα και με ρώτησε αν το είχα αγγίξει και αν ναι αν είδα κάτι..

'Ναι.. Το αγγιξα απάντησα καθως θυμήθηκα την ανάμνηση που χρειαζόμουν μια απάντηση.

Δεν ήξερα αν έπρεπε να μιλήσω η όχι... Αν ομως μιλούσα μπορεί να έπαιρνα και μια απάντηση για όλα αυτά... Για το τι τρέχει με εμένα; τι είναι αυτός ο Ρούνος; αυτό το αγόρι που νιώθω οτι τον ξέρω απο πάντα καθε φορά που ειναι δίπλα μου; ποια είμαι εγώ;. Δεν ξερω...

Η μητέρα μου στεκόταν μπροστά μου περιμένοντας μια απάντηση. Ήθελα να τις τα πω όλα απο το χθεσινό βράδυ αλλά μου ηταν δύσκολο... Ακόμα και για την σκιά που ακόμα δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήθελε το καλό ή το κακό μου... Δεν ξέρω αν η μητέρα μου θα καταλάβαινε όλα αυτά, αλλά φαινόταν πως ήξερε κάτι για το οποίο οπως λέει δεν ήμουν έτοιμη και δεν είμαι ούτε τώρα! Και πότε θα είμαι;;

Ήμουν έτοιμη, εδώ άντεξα σε μία ημέρα όλα αυτά... Τέλος πάντων, έπρεπε να μιλήσω... Ίσως αυτό να βοηθούσε.

-Μαμα.. Εγω.. άρχισα να λέω αλλά η πόρτα χτύπησε, (ουφφ... Ευτυχώς!) είπα απο μέσα μου.

-Ανοίγω εγω, εσύ περίμενε εδω...

Μου λέει και κατευθύνετε στην πόρτα. Στο μεταξύ εγώ ήμουν ακομα με την πετσέτα τυλιγμένη γύρω μου, κοιταχτηκα στον ολόσωμο καθρέφτη που ήταν δίπλα απο την πόρτα του μπάνιου και έβγαλα την πετσέτα από τα μαλλία μου, άρπαξα ενα άσπρο κοντομάνικο μπλουζάκι κολλητό που μου αναδεικνύει τις καμπύλες μου και ενα κολλητό σκισμένο ανοιχτόχρωμο μπλε τζιν. Η μητέρα μου αργούσε... Θα λεγα οτι αργούσε πολύ σε σύγκριση με άλλες φορές.

Ντύθηκα οσο πιο γρήγορα μπορούσα..φόρεσα τα κόκκινα all starακια μου, χτένισα τα μαλλιά μου τα οποία είχαν μακρινει παρα πολύ απο την τελευταία φορά που κουρεύτηκα...είχαν φτάσει μέχρι την μέση και για να πω την αλήθεια μαρεσε που ηταν τόσο μακριά..! Ηταν λιγο βρεγμένα αλλα δε με ένοιαζε... Πήγα γρήγορα στην πόρτα και είδα την μητέρα μου να μιλάει με τον... Ραφέλ; τι κάνει εδώ;;

Είχα μείνει και τους κοιτούσα... Σε μια στιγμή κι δυο τους διαισθανθηκαν την παρουσίαση μου και γύρισαν και με κοίταξαν... Ο Ράφελ χαμογέλασε σχηματιζοντας στο πρόσωπο του ενα πλατύ χαμόγελο, δεν του το ανταπέδωσε. Στράφηκα προς την μητέρα μου.