Evelyn Sky : Το Μυστικό Του Πεπρωμένου Μου(Book I)

Chapter 23

Έβελιν Σκάι: Το μυστικό του πεπρωμένου μου

-Εβελινν!! .. Έβελιν!! Φώναζε καθώς με τράβηξε έξω από το ποτάμι παίρνοντας με στην αγκαλιά του. Αφροί έβγαιναν από το στόμα μου και τα μάτια μου σχεδόν χαμένα τρεμοπαιζαν .Όλα ήταν θαμπά.Ο Καμπριελ είχε πέσει από πάνω μου καθώς με είχε ξαπλώσει στην ακτή και γέρνοντας με προς τα αριστερά με χτυπούσε στην πλάτη ώσπου όλο το νερό βγήκε από τα πνευμόνια μου και ένιωσα τελικά τον δροσερό καθαρό αέρα να ρέει μέσα τους.Εβηχα ασταμάτητα και ετρεμα καθώς κοίταξα πρώτα το ποτάμι ,ύστερα τον Καμπριελ και τέλος την πληγη στον καρπό μου που δεν υπήρχε πια..και τότε ήταν που κατάλαβα ότι όλα ήταν αλήθεια μια πραγματικότητα.Η Κλίκα είχε έρθει εδώ ,είχε διεισδυσει στο μυαλό μου χρησιμοποιώντας με σαν να έβλεπα οραμα. Αυτο ήταν μαλλον γιατί ο Καμπριελ έλεγε ότι μπορούν εύκολα να με σκοτώσουν...Μου έδειξαν απαντήσεις,με πήγαν εκεί που ήθελα...Ο πατέρας μου ήταν φυλακισμένος της φυλής μου και έπρεπε να πάω...Είμαι η αλλαγή ,είμαι το πεπρωμένο μου...

- Είσαι το αντίδωτο στην πληγή ,το νερό στην φωτιά, το κλειδί στην κλειδαριά, είσαι το πεπρωμένο σου Έβελιν Σκάι... Ήχησαν τα λόγια της Ρενέ μέχρι που δακρυσα και κοίταξα τον Καμπριελ.

- Είμαι η αλλαγή...Τώρα ξέρω!
______________________________________________________

Μερια Κέβιν (Θείου του Ραφελ)

-Δεν μπορεί να έχει πάει μακριά αυτό το βρωμοθυληκο!! Ζάριο τι στο διάολο κανεις τόση ώρα; Βρες την! Ο Κέβιν φώναζε εξαγριωμενος στον μάγο χτυπώντας τα χέρια του σε μπουνιές στο τραπέζι και πίνωντας πότε πότε από το μπουκάλι της βότκας του .

- Άρχοντα μου κάντε λίγη υπομονή,η μαύρη μαγεία θέλει το χρόνο της.. Του απάντησε νευρικά καθώς τα κίτρινα σχιστά του μάτια ήταν;ν στραμμένα πάνω του.

-Ποση υπομονή ποια Ζάριο;!! Έκανες καλά την δουλειά σου με την τύφλωση αλλά δεν τελείωσαμε εδώ! Την θέλω νεκρή!! Αυτή και όσους ανάμεσα της...Έχουμε το όπλο, βρες την και θα βάλουμε τέλος..

-Αρχοντα μου συγγνώμη που διακόπτω.. Ο Αλεξάντερ μπήκε στο δωμάτιο. Έμοιαζε με σπηλιά. Όλα γύρω ήταν πέτρινα φτιαγμένα από βράχο και μόνο η φλόγα των κεριών τριγύρω φώτιζε τόν χώρο.

-Τι θες Αλεξάντερ,δεν έχω χρόνο εκτός κι αν έχεις κάτι σημαντικό να πεις μέσα σε αυτές τις βλακείες που ακούω τόση ώρα.. είπε και κοίταξε τον Ζάριο.