Evelyn Sky : Το Μυστικό Του Πεπρωμένου Μου(Book I)

Chapter 10

Έβελιν Σκάι: Το μυστικό του πεπρωμένου μου

Κεφάλαιο 10

 
  

  Υπήρχε μια παλιά σκουριασμένη καγκελωτή κυκλική σκάλα και φαινόταν πολύ ταλαιπωρημένη από το το πέρασμα του χρόνου. Σκέφτηκα πως μάλλον από εκεί θα πηγαίναμε στο πάνω πάτωμα που βρισκόταν η ρεσεψιόν.Τελικά είχα δίκιο όταν ο Ραφελ μου είπε 

-Θα πάμε από την σκάλα,το ξέρω δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή..  και κατευθύνθηκε προς αυτήν.Εγώ δεν μίλησα ούτε έκανα παράπονα για την σκάλα ,απλός τον ακολούθησα και άρχισα να ανεβαίνω ένα ένα τα σκαλιά με προσοχή μήπως σπάσει κανένα. Έτριζε και δεν δίστασα εκείνη την στιγμή να μιλήσω.

-Ραφελλ.. η σκάλα τρίζει και από 'τι υποθέτω μας βλέπω να πέφτουμε κάτω με την σκάλα απο πάνω μας..

-Πολλά υποθέτεις..απλός κάνε λίγη υπομονή...φθάνουμε,νομίζω.

-Ααα..νομίζεις;  άρχισα να γκρινιάζω. 

Ο Ραφελ σταμάτησε να ανεβαίνει αλλά δεν τον πρόσεξα που είχε σταματήσει για να με κοιτάξει γιατί είχα το νου μου στο που πατούσα και έπεσα πάνω του.Τώρα ήμουν στο ίδιο σκαλί μαζί του και η σκάλα έτριζε ακόμα πιο πολύ.Όταν το κατάλαβα σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα,έχασα την ισορροπία μου και αμα δεν με έπιανε με το χέρι του γύρω από την μέση  μου θα έπεφτα με την πλάτη και πιθανότατα θα ήμουν νεκρή τώρα.Το χέρι του το είχε φέρει γύρω απο την μέση μου και με τράβηξε κοντά του σε μια θέση που το πρόσωπό μου έβλεπε το στήθος του και μπορούσα να νιώσω τον θώρακα του να ανεβοκατεβαίνει . Κοίταξα πίσω μου κάτω και τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν . Όπως είναι φανερό έχω υψοφοβία. Γύρισα και κοίταξα τον Ραφελ που είδη με κοιτούσε και μου χαμογελούσε. Ένιωθα άβολα...ήμασταν τόσο κοντά που δεν μπορούσα να αναπνεύσω,το στήθος μου πήγαινε πάνω κάτω  και η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα.Ήταν κάτι σαν ταραχή...αλλά γιατί; γιατί να ταραχτώ; Όλα ήταν άβολα. Είχα μείνει να κοιτάζω τον ράφελ στα μάτια που με είχαν μαγνητίσει .Τελικά κάπως συνήλθα και πήρα τον λόγο.

-Που το βρίσκεις το αστείο και χαμογελάς; είπα νευρικά.

-Γιατί; Πρέπει να είναι κάτι αστείο για να χαμογελάσω; είπε σαν να το απολάμβανε.

-Γιατι χαμογελάς τότε;

-Γιατί; Πρέπει να είναι κάτι αστείο για να χαμογελάω;