Evelyn Sky : Το Μυστικό Του Πεπρωμένου Μου(Book I)

Chapter 3

'Εβελιν Σκάι: Το μυστικό του πεπρωμένου μου

Κεφαλαιο 3

Καθως κατεβαινα τα σκαλοπατια σκονταψα στο πρωτελευταιο σκαλι... ενιωθα το σωμα μου να πεφτει , το κεφαλι μου βαρυ και χερια να αγκαλιαζουν την μεση μου και να με σηκωνουν απο τα ποδια. Μια φωνη μου ελεγε << ολα θα πανε καλα, ολα θα παν...>>, δεν προλαβα να ακουσω ολοκληρη την προταση...... το μονο που θυμαμαι πριν αφαιθω και κλεισω τα ματια μου ηταν ενα γαλαζιο βαθυ χρωμα...που μου ήταν γνωστό και το ''φανταστικό'' σαν παραμύθι.....

Άνοιξα τα μάτια μου, άργησα να συνειδητοποιήσω οτι ήμουν ξαπλωμένη στο καθιστικό μπρόστα στην ρεσεπσίον. Ήταν λες και δεν μπορούσα να κουνηθώ καθόλου, ένιωθα ολόκληρο το σώμα μου παράλυτο και ταυτόχρωνα μουδιασμένο σαν να μην είχα καμια επαφή με το περιβάλλον γύρω μου. Δεν φαινόταν να είχε ξημερώσει.. απο το μισάνοιχτο παράθυρο που ήταν λιγο εκατοστά απο εμένα μπορούσα να διακρίνω οτι ο σκοτεικός ουρανός σκέπαζε σαν ένα πέπλο την περιοχή..... έπρεπε να ήταν το πολύ τέσσερις με πέντε το πρωί. Ξαφνικά άκουσα κάτι σαν γδούπο να έρχεται απο μια πόρτα που βρισκόταν στην γωνια, η αλήθεια είναι πως ήταν η πρώτη φορά που είχα προσέξει αυτή την πόρτα.... βασικά παίζει να μην την είχε προσέξει κανείς σε αυτό το ξενοδοχείο διότι ουτε καν που φαινόταν! Θα λεγα πως ήταν λίγο τρομακτική ή έτσι νόμιζα..... αφου ήταν σκοτεινά το μόνο που ήταν αναμένο ήταν μια μικρη λάμπα δίπλα απο τις σκάλες.

Όχ...Όχι! Ξέχασα τελείως τι ειχε συμβεί μέχρι που είδα τις σκάλες και θυμήθηκα.. ναι! θυμήθηκα! ήμουν έτοιμη να πέσω, τα έβλεπα όλα θωλά και κάποιος με κράτησε πριν απο την προσδοκώμενη πτώση μου στο έδαφος και με σήκωσε αγκαλιά... μπορούσα ακόμη να αισθανθώ το άγγιγμα των χεριών αυτου νου πουμε ''έσωσε'' λέμε τώρα! Άκου εκεί έσωσε! Αλλά ναι... όπως το πάρει κανείς αμα δεν ήταν αυτός ο άνθρωπος εγώ θα ήμουν παρατημένη στην μέση του χολ , παράλυτη χωρίς τις αισθήσεις μου και ποιός να φανταστεί τι μπορεί να νόμιζαν οι άνθρωποι στο ξενοδοχείο την επόμενη μέρα. Όσο το σκέφτομαι μπορώ να νιώσω την ντροπή που θα ένιωθα , μην πώ οτι θα μας είχαν διώξει με τις κλωτσιές απο το ξενοδοχείο νομίζωντας οτι είμαι καμία ναρκωμανής ή τιποτά τέτοιο! Η μητέρα μου θα είχε φρίξει τελείως προσπαθώντας να κάνει οτιδήποτε για να μείνουμε. Ο γδούπος γίνεται εντονότερος και...

Μια φωνή διακόπτει τις σκέψεις μου που η αλήθεια είναι οτι δεν έχω ιδέα καν γιατί τα σκέφτομαι ενω δεν έχει συμβεί τίποτα απο όλα αυτά .... ευτυχώς!!