Evelyn Sky : Το Μυστικό Του Πεπρωμένου Μου(Book I)

Chapter 11

Έβελιν Σκάι: Το μυστικό του πεπρωμένου μου

Κεφάλαιο 11

Ένιωσα ένα δροσερό αεράκι να χτυπάει το δέρμα μου καθώς άνοιξα τα μάτια μου. Πέρασαν αρκετά λεπτά πριν καταλάβω που βρισκόμουν. Ήμουν σε ένα δάσος περιτρυγιρισμενη απο πελώρια δέντρα που δύσκολα άφηναν τις ακτίνες του ήλιου να βγουν και να κάνουν την εμφάνισή τους . Από πάνω μου ενα δέντρο μου έκανε σκιά και ήμουν ξαπλωμένη πάνω σε φύλλα που μάλλον ο Ραφελ τα είχε βάλει έτσι ώστε να είναι μαλακά. Ανασηκωσα λίγο το κορμί μου χωρίς βέβαια να σηκωθώ όρθια, ήμουν καθιστή. Το κεφάλι μου το ένιωθα βαρύ και μπορούσα ακόμα να νιώσω τον πόνο από το τράβηγμα στα μαλλιά μου. Όταν ήμουν σίγουρη πως είχα συνέλθει κατάφερα να σταθώ όρθια. Βλέποντας ολα τα δέντρα γύρω μου ένιωθα πως ήμουν πολύ μακριά απο το ξενοδοχείο, από τη πόλη, λες και είχα εγκατασταθεί σε μία νέα περιοχή μακριά από όλα και όλους. Μου ήρθαν όλες οι αναμνήσεις από το προηγούμενο βράδυ, σκέφτηκα τον Ραφελ και όλα όσα είχαν συμβεί, είχε απαρνηθεί την οικογένεια του για να με σώσει. Που να έχει πάει τώρα; Συνειδητοποιησα πως φορούσα ένα χοντρό μαυρο τζακετ. Μου ήταν απίστευτα μεγάλο, το πολύ τρία νούμερα μεγαλύτερο μου που ακόμα και τα μανίκια ήταν φαρδιά και πελώρια πάνω μου, σαν επέπλεα μέσα σε αυτό. Άρχισα να ερευνώ το μέρος τριγύρω απομακρυνοντας από εκεί που ήμουν μήπως έβλεπα τον Ραφελ, που παρεπιπτωντος δεν είχα ιδέα που ήταν και με είχε αφήσει ολομόναχη.

-Ραφελ;! Φώναξα ακούγοντας την ηχώ μου.

Συνέχισα να περπατάω ώσπου είχα απομακρυνθεί αρκετά, δεν ήξερα καν που ήμουν και ούτε τον δρόμο για να γυρίσω πίσω καθώς γύρισα και κοίταξα πίσω μου. Περπατησα λίγο ακόμα μέχρι που τα δέντρα ελαττωνονταν και ο ήλιος έκανε επιτέλους την εμφάνιση του ζεσταινοντας το δέρμα μου. Πιο κει υπήρχε ενα ρυάκι το οποίο ακολουθώντας το κατέληγε σε ενα μικρό σχετικά ποτάμι. Έσκυψα και πρόσεξα την αντανάκλαση μου στο νερό και με τις δύο παλάμες των χεριών μου πήρα λίγο νερό και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπό μου και γύρω από τον λαιμό μου.

- Πως κοιμήθηκες;

Άκουσα μια φωνή να μου λέει κάνοντας με να τρομάξω και να ταραχτω. Γύρισα απότομα σε εαυτόν που προερχόταν η φωνή. Ο Ραφελ... Καθόταν σε μικρή απόσταση από εμένα δίπλα στο ρυάκι μου έπεφτε κοιτάζοντας τον ουρανό.

- Πολύ καλά.. έχω να ομολογήσω. Του είπα και έκατσα δίπλα του μαζεύοντας τα πόδια στο στήθος μου κρατώντας τα με τα χέρια μου γύρω απο αυτά και κοίταζα κι εγώ τον ουρανό. Δεν είπε τίποτα άλλο απλώς συνέχιζε να κοιτάζει τον ουρανό και μετά το ρυάκι που θύμιζε κρύσταλλο. Έσπασα την σιωπή.