Evelyn Sky : Το Μυστικό Του Πεπρωμένου Μου(Book I)

Chapter 14

Έβελιν Σκάι: Το μυστικό του πεπρωμένου μου

- Έβελιν, ξύπνα..

Άκουσα μια φωνή να λέει όταν τελικά άνοιξα τα μάτια μου νιώθοντας σαν κάποιος με είχε μαστουρώσει ή κάτι τέτοιο,αλλά σε αυτήν την περίπτωση δεν συνέβαινε αυτό.Τυφλώθηκα απο το φως του ήλιου που έμπαινε από το μισάνοιχτο παράθυρο δίπλα στην βιβλιοθήκη. Ναι..ήμουν πάλι ξαπλωμένη στον ίδιο καναπέ ,ήταν πρωί και μπορούσα να ακούσω το αεράκι που φυσούσε έστω και λίγο ,να μυρίσω το φύλλωμα των δέντρων που έφερνε απ' έξω το αεράκι. Θύμιζε καλοκαίρι αλλά κόντευε άνοιξη.Άρχισα να βλέπω καθαρά όταν είδα αυτόν που προερχόταν η φωνή.Ήταν ο Ράφελ που καθόταν στην άκρη του καναπέ δίπλα μου και καθώς τεντονώμουνα του χαμογέλασα και μου το ανταπέδωσε.

-Είσαι καλά Έβελιν; Μας ανησύχησες εχθές βράδυ. είπε με μια απαλή και γλυκιά φωνή.

- Μπορείς να μου θυμίσεις γιατί τώρα τελευταία δεν θυμάμαι τίποτα.. είπα και χαμογέλασε. Ανασηκώθηκα κάθοντας δίπλα του.

-Λοιπόν, όταν σε βρήκαμε έξω από το κτίριο συνεδριάσεων ήσουν μεταμορφωμένη..σχεδόν.Δεν έκανες κάτι απλώς ήσουν στάσιμη σαν να έβλεπες κάτι αλλά εμείς όχι και μετά εξασθένησαν οι δυνάμεις σου και απλώς έπεσες κάτω στο έδαφος λιπόθυμη .Εεε και μετά όπως βλέπεις σε φέραμε εδώ.

Ήμουν σκεπτική.Έρχονταν η μνήμη πίσω και θυμόμουν τα πάντα. Το βιβλίο,το όνομα γραμμένο πίσω από το βιβλίο,ήταν ο πατέρας του Ραφελ,το συνέδριο,τα πρόσωπα,τα χιλιάδες διαμαντένια μάτια να με κοιτάνε,η λήξη,το όραμα.. Κοίταξα τον Ράφελ.

-τι τρέχει; με ρώτησε προβληματισμένος.

-Θυμάμαι Ραφελ.. Είδα κάτι,άκουσα κάτι..

-Τι είδες έβελιν; Πήρα μια βαθιά ανάσα καθώς επαναλαμβανόταν το όραμα που είδα στο μυαλό μου.

-Σε παρακαλώ Ράφελ μην το πεις σε κανένα..έστω όχι όλο το όραμα..

-Πες μου..

-Είδα φτωχιά,φωνές,ουρλιαχτά,πανικό,νεκρά σώματα,αθώοι άνθρωποι έτρεχαν να σωθούν αλλά μάταια το έβαζαν στα πόδια γιατί γίνονταν ένα ακόμα νεκρό σώμα που θα έπεφτε σαν τα άλλα...Ήταν σαν εκείνη την νύχτα της κατάρας.Είδα την μάγισσα ράφελ... είπα δακρύζοντας στην ανατριχίλα και μόνο που την έφερνα στο μυαλό μου.

-Έβελιν..ηρέμησε..τι έγινε; σου έκανε κάτι; είπε αναστατωμένος.

-Τίποτα,δεν μου έκανε τίποτα αλλά μου μίλησε κοιτώντας με στα μάτια ελέγχοντας μου το μυαλό..Μου είπε <<εγώ είμαι η σκιά σου,εγω η κατάρα σου, εγώ που προσδιορίζω το πεπρωμένο σου..ήρθε η στιγμή που θα γίνει η αλλαγή.>> Τον κοίταξα καθώς έλεγα τα λόγια δακρυσμένη.έμεινε απορημένος σαν να επεξεργαζόταν τα λόγια που του είπε .