Evelyn Sky : Το Μυστικό Του Πεπρωμένου Μου(Book I)

Chapter 25

Έβελιν Σκάι: Το μυστικό του πεπρωμένου μου  

Τώρα μπορούσα να αισθανθώ το τέλος. Είχα καταλάβει το πεπρωμένο μου. Όσο και επώδυνο κι αν ήταν άξιζε, ο Ραφελ το άξιζε. Η πληγή στο στομάχι είχε ανοίξει και αιμοραγγουσε . Δεν μπορούσα να αναπνεύσω και ήμουν εκτός τόπου και χρόνου. Οι αισθήσεις μου ήταν έτοιμες να αποχωρήσουν. Η ζωή μου είχε αλλάξει μέσα σε ένα χρόνο και τώρα αλλαγμένη τώρα πια έφευγε μαζί με εμένα. Είμαι η αλλαγή κι αυτό το πεπρωμένο μου. Έδωσα την ζωή μου και αυτό είναι το τίμημα μου. Και αυτό είναι το τέλος.

-Έβελιν!! άκουγα την φωνή του ράφελ που είχε κάτσει δίπλα μου κρατώντας μου το κεφάλι και με λυγμούς να κλαίει,να φωνάζει και το μέτωπό του να ακουμπάει το δικό μου.

-ΌΧΙ..οχι..τι έκανα;;! Έβελιν είμαι εδώ..δεν σε αφήνω.. έλεγε κλαίγοντας

-Μην με αφήσεις...σε αγαπάω μικρή μου Aurum Stella.. είπε και ένιωσα τα χείλη του να ακουμπάνε τα δικά μου.Μα δεν καιγόμουν..ήταν τόσο μαλακά,γλυκά και τόσο τρυφερά καθώς άγγιζαν τα δικά μου..Και τότε είδα ένα φως να λάμπει μπροστά μου αλλά δεν ήταν το δικό μου..ήταν λες και ήμουν σε ένα όνειρο..Ο ράφελ είχε κατάλευκα φτερά που λαμπύριζαν ,λευκό χλωμό δέρμα αψευγάδιαστο και τα γαλαζοπράσινα διαμαντένια μάτια του ήταν τα τελευταία που αντίκρισα πριν κλείσω τα δικά μου.. Μάλλον ήμουν στον παράδεισο.

-Άγγελε μου... ψιθύρισα. 

  ______________________________________________________    

-Έβελιν πιάσε! φώναξε ο Ράφελ καθώς έτρεχα στο απέραντο λιβάδι κάνοντάς με να γυρίσω και να πιάσω την μικρή μπάλα του ράγκμπι που προοριζόταν για μένα.  

     Ήμασταν στο πάρκο που υπήρχε εκεί κοντά από το ξενοδοχείο.Το λιβάδι και το γρασίδι ήταν καταπράσινο και τόσο καθαρό που η δροσερή μυρωδιά του γινόταν πολύ εύκολα αισθητή.Ήταν τεράστιο και υπήρχε χώρος για όλους. Κάποιοι έκαναν πικνίκ, μερικοί απολάμβαναν την ομορφιά του τοπίου με τις λαμπερές ακτίνες του ήλιου να χτυπάνε ολόκληρο το μέρος, άλλοι να έχουν βγάλει βόλτα τα κατοικίδια τους , ενώ άλλοι έπαιζαν όπως εμείς και στην προκειμένη περίπτωση με μια μπάλα του ράγκμπι.Είχαμε χωριστεί σε ομάδες.Εγώ ήμουν με τον Ράφελ και η Κρίστι με τον Τζέις. Η κάθε ομάδα προσπαθούσε να βγάλει την μπάλα out ,έξω από το χώρο του πάρκου πέρα απο μιά συγκεκριμένη γραμμή που είχαμε ορίσει και όποια ομάδα το πετύχαινε πρώτη κέρδιζε 2 πόντους κάθε φορά. Δεν είχε νόημα το παιχνίδι αλλά εμείς φαίνεται πως το ευχαριστιόμασταν ούτως άλλος .