Jeugd (flikken maastricht)

21

pov eva
diep in gedachten loop ik achter wolfs aan naar de auto, waarom wil hij mij spreken? is er iets? wat zal er moeten zijn? allemaal vragen die door mijn hoofd spoken. na een voor mijn idee lange tocht zitten we in de auto.
"wolfs, wat is er?" vraag ik toch met een ligte angst in mijn stem.
"heb jij me alles vertelt?" hij kijkt me seriuus aan, maar ook met medelijden. iets wat ik liever niet heb.
"waar over?"
"over je jeugd" alleen al bij het woord komen de tranen weer in me ogen te staan
"ik wil het er niet meer over hebben" ik wil de deur open doen en weg lopen, maar wolfs pakt me hand vast.
"je heb me iets niet vertelt en het hoeft niet, maar ik wil je helpen, nu helemaal met tessa. ik snap dat het moeilijk is om haar zo te zien."  bij deze woorden komen de tranen nog verder omhoog.
"ik heb alles vertelt" ik weet dat wolfs hoort dat er een brok in me keel staat, maar als ik helmaal niks zeg weet die dat die gelijk heeft en dat wil ik niet.
ik voel een hand door mijn haar gaan. de eerste traan loopt al over mijn wang.
"ik weet dat je niet alles heb vertelt."
"hoe weet je dat ik niet alles heb vertelt, wat ik wel heb." wolfs kan een klein grinnek niet onder drukken.
"als jij naar tessa kijkt dan zie je jezelf, altijd als ik je bel en je bent bij tessa dan heb je een brok in je keel."
ik weet dat wolfs gelijk heb, maar hoe kan hij dat nou zo snel opgemerkt hebben. steeds meer vragen komen bij mij binnen.

pov wolfs
eva  blijft maar vol houden dat ze alles gezegd heeft, maar je merkt het aan haar. ze is zo afwezig sinds we deze zaak hebben gekregen. waarom vertelt ze het niet, ik wil haar zo graag helpen, er voor haar zijn, maar wat ik ook probeer ze laat haar gevoel niet toe en uit het al helemaal niet en dat zal ook nooit gebeuren, helaas.
ik zucht, eva kijkt me aan.
"ik wil je helpen eef" ze kijkt me aan en barst voor de tweede keer deze week in tranen uit. ik haal me hand door haar haar en leg haar hoofd op mijn schouder, voor zo ver dat kan, "het komt goed eef" zeg ik. de vraag wat er aan de hand is blijft maar door me hoofd spoken, wat als er vroeger iets ergers is gebeurt dan wat ze me vertelt heeft.....

na een poosje wordt ze weer rustig, ze haalt haar hoofd van me schouder af en veegt de uitgelopen mascara weg. "gaat het weer?' kijk ik haar vragend aan. eva haalt haar schouders op. ik leg me hand op haar been en geef er een zacht kneepje in. "je had gelijk" ik kijk eva aan, geeft ze nauw toe dat er iets is? "als je het niet wil vertellen is het goed" zeg ik om haar gerust te stellen dat het geen verplichting is om te zeggen. "jawel, ik wil het wel vertellen, maar weet niet goed hoe ik het moet zeggen." eva kijkt beschaamd naar buiten. "het is goed, vertel het op jouw manier dan is het altijd  goed." eva kijkt me met een kleine glimlach aan, "jij weet echt altijd wat je moet zeggen" zegt ze. ik bloos een beetje, ik hoor eva lachen. gelukkig kan ze weer lachen denk ik bij mezelf. "wolfs, ik wil het je vertellen" komt er toch een beetje twijfelend uit. "vertel maar" zeg ik bemoedigend. "je weet dat ik ben mishandeld door me vader en ook misbruikt" zegt ze voorzichtig, toch bang dat ze het hele verhaal weer moet vertellen. "ja, dat heb je van de week vertelt" beantwoord ik haar vragende blik. "niet alleen me vader heeft me misbruikt ook zijn vrienden die bijna elke avond kwamen" zegt ze zo zacht dat het bijna niet te horen is. ik weet even niet wat ik moet zeggen, hoe kan iemand het over zijn hart verkrijgen om een kind te misbruiken en dit toe te staan? allemaal vragen spoken door me hoofd. "ik weet even niet wat ik moet zeggen, dit had ik niet verwacht, sorry" ik kijk eva met medelijden aan, ik weet dat ze dat liever niet heeft maar ik kan niet anders. "het geeft niet, je bent er voor me dat is al genoeg."  ik krijg een glimlach op mijn gezicht. de gevoelens die er van af het begin al zijn komen weer naar boven, ik dacht dat ik ze niet meer had.......

een extra lang deel :)

waarschijnlijk nog twee delen en dan is het verhaal afgelopen.