De Kloof

Hoofdstuk 16

Noor. Ik ren naar de plek toe waar de gil vandaan kwam. Ze ligt op een houtblok. Meredith doet iets met magie. Ik weet niet wat, maar Noor gilt het uit.
Langzaam begint Noor te veranderen. Te veranderen in een... Mijn adem stokt in mijn keel. Langzaam verandert Noor in een fee, of iets wat daarop lijkt. Ze zal hierna waarschijnlijk helemaal voor de feeën zijn. Haar krachten houdt ze denk ik wel, want anders is ze nutteloos voor de feeën.
En ik doe niks. Als ik wel iets zou doen, zou het waarschijnlijk niet helpen of überhaupt lukken. Het enige wat ik nu kan doen, is naar de elven vertrekken. Ik moet Noor dan wel verlaten, maar het is de enige oplossing. Ik moet het snel doen, voor ze mij ook pakken.

Hijgend kom ik aan bij mijn kamer. Ik moet dat boek vinden en erachter komen hoe ik weg kan. Ik pak het boek. Het heeft geen inhoud, maar wel een register. Het helpt niet heel erg, maar toch heb ik al snel gevonden wat ik nodig heb;

Periculu is een kruid, waardoor iemand bij een ander volk hoort. Bij nimfen betekent dat, dat ze niet meer weg kunnen.

Om de werking van het kruid ongedaan te maken, moet men een blad trux opeten. Het is makkelijk te vinden,maar het opeten is niet erg prettig. De smaak van het blad is namelijk erg vies en het is lastig door te slikken. Trux kan overgeef neigingen veroorzaken.
Trux is te herkennen aan zijn ruitvorm en blauwe kleur.

Snel klap ik het boek dicht. Die 'trux' lijkt me makkelijk te vinden. Het eten lukt ook wel. Ik ben hier over een halfuur vast al weg. Ik pak het boek en ren mijn kamer uit, richting vrijheid.

Die 'trux' is super lastig te vinden. Ik heb hem gelukkig gevonden, maar ik heb er zeker een uur over gedaan. Nu moet ik het opeten. Dat lijkt me niet zo lastig. Ik stop het blad in mijn mond en begin te kauwen. De smaak van het blad verspreid zich door mijn mond. Haast spuug ik het blad uit. Het smaakt naar een mix tussen rotte eieren en zweetsokken. Ik blijf doorkauwen. De smaak wordt sterker. Weer moet ik bijna overgeven. Weer kauw ik door. Na een hele tijd slik ik het blad door. En ren ik naar de andere kant. Niks houdt me nu  nog tegen.

Ik werd blij ontvangen. Het gaat niet zo goed met de elven, want de feeën vallen steeds vaker aan. Er is oorlog op komst. Ik moet dus nodig gaan oefenen. Met mijn niveau zou ik het een half uur volhouden. Ik moet het een stuk langer uit kunnen houden.

Jack neemt me mee naar een grot. Hier kan ik oefenen. Volgens hem zou een tornado handig zijn in de oorlog, dus daar ben ik nu mee bezig. Het is een stuk lastiger dan ik dacht. Ik probeer het nog een keer. Een kleine tornado verschijnt. Ik probeer hem groter te krijgen. Langzaam neemt de windkracht toe. De tornado wordt groter en groter. Tot mijn schrik zie ik dat Jack in de tornado vliegt. Snel laat ik de tornado verdwijnen. Jack valt op de grond. Bezorgd pak ik hem op. "Gaat het wel?" Hij kreunt. Gelukkig, hij leeft nog. "Jack, dit was het niet mijn bedoeling." Ik voel aan zijn pols. Zijn hard klopt nog wel, maar niet heel snel. Jacks adem wordt zwaar. Nee, nee, nee, nee! "Jack, ga alsjeblieft niet dood. Alsjeblieft." Hij kijkt me aan. "Nimfen... hebben geneeskrachtige... tranen...," zegt hij met moeite. Ik hem verward aan. "Wat bedoel... Wacht, serieus?" Hij knikt. Zijn hartslag wordt opeens heel erg langzaam. Ik begin te huilen. De tranen stromen over mijn wangen. Ze vallen op Jack. Zijn hartslag wordt sneller. Ik blijf huilen. Jacks hartslag gaat steeds sneller, tot hij weer normaal is. Jack staat op. "Dankje." Ik huil nog steeds. Nu eigenlijk meer van blijdschap dan van verdriet. Jack slaat zijn armen om mij heen. Even staan we zo, gelukkig. Dan komt Jennifer hijgend aanrennen. "Amber, Jack, de feeën zijn er. Het is oorlog."

A/N Ik weet, kort hoofdstuk, maar ik wou updaten en blabla. Het is eigenlijk nog zo heel kort nog niet. Iets van 700 woorden. Kan nog wel.