Moroccan aversion

Deel 4

Snel liep ik naar de schapen toe, en leidde ze de weg naar het grasveld waar ze even mochten blijven. Daar zat ik dan op een steen waarop ik altijd zat. Ik dacht aan het briefje van gister. Wie was deze jongen nou? Ik was erg benieuwd dus besloot ik snel naar huis toe te rennen en briefje te pakken. Nadat ik dat gedaan heb, was ik de schapen helemaal vergeten. Ik kwam terug en zag geen enkel schaap meer. Hier stortte ik in, ik zakte in de grond. De schapen waren alles voor me tante. Mijn tranen vloeide als bakken water naar beneden. Kijk mij nou zitten, ik ben ongelukkig te ongelukkig! Elke traan viel op het briefje. Het briefje was zeiknat, nog steeds was ik nieuwsgierig. En probeerde te ontcijferen wat er in stond.

Lieve Niraya,

Je zal je vast af vragen wie ik ben. Enkele jaren terug heb ik je gezien in het huis van mijn tante. En dat was in Nederland. Toen ik je hoorde praten, sprak je op hoog niveau Nederlands? En toen ik je zag klopte er iets voor mij niet. Ik wist dat jij het was!

Niet begrijpend kijk ik naar de tekst. Nog steeds geen antwoord op mijn vraag. Wie was deze jongen? Ik propte het papiertje in de vuilnisbak. En gooide boos een emmer om ver. Ik liep weer terug naar mijn steen en ging zitten. Totdat ik een hand op mijn rug voelde. Ik schrok en schreeuwde het zowat uit. 'Niet schrikken ik ben het maar' zei de onbekende. Wat doet hij nou hier? 'Je hebt mijn leven op zijn kop gezet, waarom moest je in de kast gaan?' Riep ik boos. Het boeide mij niet meer of hij wist dat ik Nederlands was of niet. 'Het was zeker een stomme actie' Gaf hij toe. Hij glimlachte breed en wees naar achter.'Is dit wat je zoekt?'. Opgelucht keek ik naar de schapen. Ik was zeker niet van plan hem te bedanken. Ik sloeg mijn ogen neer en bracht de schapen naar hun plek. Het was nog niet tijd om ze naar binnen te brengen. Maar toch deed ik het, ik wilde even tijd voor mezelf. Ik liep terug naar mijn steen en zag dat hij erop zat. Enkele haat gevoelens borrelde omhoog. 'Niraya! Niraya!' Riep iemand zoekend. Het klonk agressief en boos. Ja daar komt het dacht ik! Hij moest zich snel uit de voeten maken voordat ik nog meer problemen krijg. Mijn tante en ik stonden oog in oog. 'Waarom ben je hier gekomen?Om goede manieren te leren toch?! Je hebt je leven verpruts niemand wil meer met met je trouwen. Je neef hier uit Marokko heeft je een kans gegeven. De beste oplossing voor een meisje zoals jij is om te gaan trouwen' Zei ze kei en kei hard. Mijn hart brak ik keek naar achter en zag dat een gedaante snel verdween. Al snel had ik door dat de mysterieuze jongen mee zat te luisteren. 'Tante? Hoe bedoel je leven verpruts?' Vroeg ik bang. Ik kon beter niets zeggen. 'Omdat je je eigen waarde niet kent je moet je kuisheid bewaken' Wat bedoelt ze hiermee? Dat ik ontmaagd ben? Owh wat konden mijn nichten toch goed liegen. Nu wist ik het zeker vannacht ga ik ergens anders naar toe. Naar een hele mooie plek.

Lieve mensjesss!! Jullie motiveren mij door te schrijven. Heel erg bedankt voor jullie lieve reActies. Reageer en stem erop los zou ik zeggen dametjes❤️