Moroccan aversion

Deel 11

De vroege ochtend naderde en ik had al gelijk een doel voor ogen. Ik wilde weg, weg van hier! Geen Marokko en geen Nederland. Ik voelde me erg gekwetst, omdat Yusri mij dit niet de afgelopen dagen heeft vertelt, toen ik meer over hem wilde weten. Ik wil namelijk niet met iemands man of vriend in een huis samen zijn. Al was ons contact niet intiem en we elkaar nauwelijks hebben aangeraakt.

Ik pakte de kleren die ik had en stopte het zorgvuldig in een tasje. Ik pakte het geld die ik  had bewaard en mijn paspoort. Ik wilde het huis verlaten voordat Yusri wakker zou worden. Het was 05.00 in de ochtend en best gevaarlijk in Marokko. Ik probeerde elke taxi chauffeur te stoppen, maar niemand stopte. Ik gaf de hoop op en ruste op een stoepje.

Na een uurtje of twee stopte eindelijk een taxi chauffeur. In de verte hoorde ik mijn naam, ik keek naar de plek waar het geluid vandaan kwam en zag Yusri. Ik voelde me weer kwetsbaar, maar probeerde mijn gevoel te onderdrukken en stapte snel in. Voordat de taxi chauffeur iets wilde zeggen, was ik hem voor.

Na een lange tijd in de auto gezeten te hebben betaalde ik hem en stapte uit. Want ik was er, ik was op schiphol. Zenuwachtig en twijfelend liep ik heen en weer. Ik keek om me heen en zag een oud vrouwtje zitten. Ik keek goed en schrok, dit was hetzelfde vrouw met haar heldere blauwe ogen die zelfs een baby nog zou onthouden. De vrouw die lichtelijk op mijn moeder leek. Ik kwam dichterbij en weg was ze.

Dit maakte mij nog onzekerder, was dit een slechte keuze? Moest ik gewoon bij mijn tante blijven en met mijn neef trouwen? Nee! Sprak ik mezelf toe. Ik wist zo niet waar ik naar toe moest, ik liep naar het dichtstbijzijnde bankje en wilde zitten. Voordat ik wilde zitten stond ik weer regelrecht op. Ik wist het ik ga naar Amerika!

Ik liep naar de balie en vroeg naar elke detail en info over Amerika. En welke andere landen geschikt waren voor een snelle immigratie. Later bleek dat ik daar niet zomaar naar toe mocht gaan omdat ik nog geen visum had aangevraagd. Ik liep hopeloos naar een mevrouw die ik daar zag werken. 'Mevrouw ik ben doorverwezen door de balie'. Ze keek mij erg vriendelijk aan en vroeg wat ze voor mij kon doen. Ik legde mijn situatie uit tot aan de details zodat ik toch nog een rede had voor een snelle visum. Ze had beloofd er alles voor te doen om binnen een dag de visum te regelen. Dit gaf me weer hoop en bedankte haar hartenvol.

Ik zocht naar een goede plek om zorgeloos te slapen. Er was een stoel vrij en liep er linea recta naar toe. Ik maakte een kussen van het vestje dat ik droeg. En al snel viel ik in slaap.

De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, ik pakte mijn spullen en liep naar de plek waar gisteren de vriendelijke vrouw me had geholpen. Ik zag haar op precies hetzelfde plek met een blij gezicht. Toen ik bijna arriveerde zwaaide ze blij met papieren in haar hand. Ik kon wel  huilen van geluk.

De volgende stappen gingen erg gemakkelijk en voor ik het wist zat ik al in het vliegtuig op naar een nieuw avontuur! Ik zou over precies 20 uur landden en maakte het me gemakkelijk.

20 uren waren verstreken, ik heb niks geslapen alleen zitten denken. De tijd vloog als sneeuw voor de zon. We stapten uit, ik zag een erg mooie meid die naast mij liep. Ze lachte vriendelijk en ik lachte terug. Ze werd hartelijk ontvangen door haar familie. Al snel liepen er tranen over mij wangen, wat wilde ik graag dat mijn familie ook zo was.

Ik liep naar buiten en wist niet wat ik zag, de mooiste gebouwen. De geur van de moderne Amerika viel mij erg in de smaak. De mensen die blij waren, zelfs de daklozen! Wauw weer liepen er tranen over mijn wangen.

De avond naderde en ik zocht naar een slaapplek. Het geld die ik had was op. Ik had alles uitgegeven voor mijn ticket en de versnellende visum. Ik zag een dakloze vrouw naar een daklozencentrum lopen. Ik liep naar haar toe en vroeg haar (In het Engels) of ik hier ook gewoon mocht zijn zonder betalingen. Ze draaide zich om en keek me ongelovig aan.'Kijk naar mij, zie ik er uit alsof ik geld heb?'. Haar gezicht, wauw ik heb nooit zo een mooie vrouw gezien. Ik stond zo versteld dat ik gewoon niet geantwoord had. Ondanks haar vieze kleren, maakte het haar gezicht niet lelijker. Ze was prachtig! We liepen samen zwijgend naar het daklozen centrum.

Ik meldde me aan en legde de mevrouw achter de balie uit waarom de rede was dat ik hier wilde overnachten. Het duurde niet lang voordat ik mijn slaapplek aangeboden kreeg. Eerlijk gezegd vond ik het zo vies, ik had het gevoel dat ik moest overgeven.

Hetzelfde dakloze vrouw kwam naast mij slapen, en al snel raakte we in een diepe gesprek. We hebben de hele nacht gelachen en gehuild. De mensen moesten wel 100 keer roepen om stilte. 'Maar ben jij ook gewoon in Marokko geboren?' vroeg Ishaaq. Zo heette ze trouwens! 'Nee in Nederland en jij' Ze begon een beetje te haperen, wat erg eng was. 'Ishaaq wat is er?'

Lieve lieve dames! Sorry voor het ongemak! Ik had het echt super druk. Ik heb echt dikke respect en love naar de dames die toch blijven stemmen volgen en reageren! Ik zal vaker een update plaatsen sorry schatjes