Trapped

Chapter 8

I feel water. I feel, is this glass? Anong nangyayari bakit may tubig? Unti-unti kong minulat ang mata at naramdamang nanghihina ang buong katawan ko. Kumunot ang noo ko nang mardamang may tubig ang hinihigaan ko. Bigla akong napatayo dahilan upang mapasigaw ako.
Naghahalo-halo na ang sakit na nararamdaman ko.

Where is Mama? Why didn't she save me? Kasama rin ba siya sa nagplano?

Lumingon-lingon ako sa paligid ko at napagtanto ko ang nangyayari sa paligid ko. I am trapped. Trapped in a glass tube with water. May tube sa gilid kung saan nanggaling ang tubig nasa may binti ko pa ang tubig.

Kahit nananakit ang katawan, sinuntok-suntok ko ang glass. Napapikit ako nang tumama ang kamao ko sa glass. This is no use. The glass is thick and hard to break. Luminga ako sa may likod ko at doon nakita ko ang dalawang masayang tinitingnan ako.

I looked at her with anger. Feeling betrayed.

"Why Jess? Why?" Naiiyak kong sabi kay Jessica. Ngumiti lang ito at lumapit sa may glass.

"Tsk. Tsk. Tsk. Bobo! Tanga! Tama nga si Mama. Bobo ka. Tanga pa." Tumawa si Jess matapos sabihin iyun.

"Jennifer Sis? Bobo ka! Bakit? Dahil hindi mo nalamang lahat nang tinuturo ko sayo ay hindi tama. Kaya lahat nang assignment mo, quizzes at test may mali ka.

"Tanga ka! Dahil ako ang sumisira sa pangalan mo kay Mama. It was me who rot you in hell. Dahil doon ka nababagay." Galit na sigaw ni Jessica sa'kin.

Tumulo ang luha ko. Is she my sister? Nasan yung kapatid kong palagi akong pinagtatanggol.

"At ako ang nagsabi sa boyfriend mo na layuan ka. Dahil bobo ka at tanga pa. Now my sister. See you in hell and you may rest in peace." She wave her hand at me before she turned around and walked to the man. Umiiyak akong nakatingin sa kanila. Hinalikan ni Jess ang lalaki. How could she? How could she ever did this to me?

Nakita kong napatingin ang lalaki sa'kin. Walang emosyon ang mata nito pero nagulat ako nang makitang lumungkot ang mata nito. Papalayo sila. Papaalis.

Nabalik ako sa katinuan nang maramdamang nasa may tiyan ko na ang tubig. Natataranta akong nagpalinga-linga baka may malabasan ako. Nang wala akong makita, sinubukan kong sipa-sipain ang glass, suntukin at halos dumbulin ko na ito. Pero wala pa rin.

Unti-unti nang umangat ang tubig papunta sa may dibdib ko. Sinubukan ko na namang suntukin ang glass pero napaiyak na lang ako nang wala man lang nangyari.

The water reach my jawline, then mouth, then nose. I tiptoed so I can breath but it's useless. Umabot ang tubig sa mata ko kahit naka-tiptoe na ako. Hanggang sa lumagpas na nga ito sa'kin. Lumangoy ako sa gilid at pinagsusuntuk pa rin ang glass.

Sumikip ang dibdib ko at alam kong ilang segundo na lang ay katapusan ko na. Nawawalan na ako nang hininga. I can't hold it forever. My heart clenched tightly and I winced when I feel suffocated. I open my mouth. Nakainom agad-agad ako nang tubig at kumawag-kawag pa ako hoping it could help. Is this the end of me? Can I leave Mama?

I slowly stopped moving and stare at the light.

Its not death but dying which is terrible. You need to feel pain before the death clicked.

Naaninag ko pa ang pagbukas nang pintuan and I saw how the person who emerged went to my direction.