Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Her toprağa düşen tohumun açtığı bir çiçek
Her kalbin özlem duyduğu bir aşk
Bir de hiçbir zaman edilemeyen vedalar vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Her ziyaretinde biraz daha büyüyen bir fidan
Her ziyaretinde biraz daha büyüyen bir özlem
Ve sürekli çoğalan soğuk mezar taşları vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Ağlayan gözlerden süzülen yaşların ıslattığı toprak
Her sarılışında, tekrar tekrar bırakmak zorunda kalmak
Ağıtlar yaka yaka uzaklaşmak vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Her annenin koklamaya kıyamadığı bir kuzusu
Her babanın mürüvvetini göremediği bir yavrusu
Her çocuğun kuramadığı hayalleri vardır.
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Bir feryat, bir çığlık, bir haykırış...
Sevdiğiklerini, bile bile bırakıp gelmek
Ne kadar zorlasan da yüzünü hatırlayamamak vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Aslında kimseye söyleyemediklerini söylediğin
Seni saatlerce dinleyen bir sırdaşın
Kimsesizliğinin hesabını verebilecek birileri vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Terk edilmiş bir şehrin içinde dikili taşlar
Bir zamanlar nefes alanların yattığı çukurlar
O çocuk aklınla bayramda bıraktığın şekerler vardır
Mezarlardan bile yükselen bir bahar vardır
Yeni kazılan toprağın yıldan yıla çöküşü
Her an kavuşma arzusuyla sessizce edilen vedalar
Ve üstünde yetişen rengarenk çiçekler vardır
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEYHUDE #Wattys2016
PoesíaBir sevdiğini kaybettin mi sen hiç? Ve onunla birlikte yaşama olan aşkını? Duygularımı dokuyup, dertleşiyorum Bu boş sayfalarla Bir an önce gitmek istiyorum Onun gittiği sonsuzluga Bizimkisi zorunlu bir hasret Kavuşmanın yolu da var elbet Tek ihtiya...
