Melankolik Ruhlar Araf'ı

 "Merhaba Araf dinleyicileri. Artık gece 2:30-3:00 arasında sizlerle beraber olacağım. Bana nasıl hitap ederseniz öyle edin. Bu ilk programım biraz heyecanlıyım, kusura bakmayın. Geçmişten gelen seslerle bugünü yorumlayacağım burada. Size dünyayı kendi penceremden anlatacağım. Adım, Nikola. Ben, önemsiz bir adamdan başka bir şey değilim. Burada önemli olan sizlersiniz. Eğer dinliyorsanız beni, lütfen yayına katılın. Sorular sorun, kendinizi anlatın, konuşalım." 

 Ses kesinlikle çok etkileyiciydi. Ama arayıp ne söyleyecekti ki? Hem radyo programcılarından nefret ederdi. Evet Araf ilginç bir isimdi hele ki bir radyo programı için ama bu isim onu farklı yapar mıydı? Aramayacaktı. 

"Meraba, kaybolmuşların diyarına, Araf'a hoşgeldiniz. Adınızı öğrenebilir miyim?"
"Adım Ashley." Bunu yaptığıma inanamıyorum dedi kendi kendine.
"Ne hoş bir şans bu. Yayınıma ilk katılan güzel sesli bir bayan oldu."
Bu Ashley için gereksiz bir iltifattan başka bir şey değildi.
"Size bir soru sormak istiyorum. Hayatınızda her şey iğrenç gidiyorsa ne halt ederdiniz acaba?"
Telefondaki kadının konuşma stili korkunçtu ama Nikola yine de gülümsedi.
"Hayatımda hiçbir şey iğrenç gitmiyormuş gibi davranırım."
"Hah. Öyle demek. Lütfen kaldır yayından şu programı. İnsanlara hayat öğretme saçmalığına son ver. Önce hayatın ne olduğunu sen öğren. Beni tanımıyorsun ama dalga geçebiliyorsun iğrençsin! Diğer her şey ve herkes gibi." Telefonu kapattı. Sakinleşmeye çalıştı. Neden aramıştı ki zaten?

Ashley haklı. Onu tanımıyorum. Nasıl bir hayat yaşadığını bilmiyorum. Ama eminim ki, ailesini savaşta kaybetmemiştir.  Eminim ki bir damla su, bir kuru ekmek için yalvaracak duruma gelmemiştir. Tırnağı kırılmıştır, sevgilisi tarafından terkedilmiştir. Ama hiç ölüm kalım savaşı vermemiştir. En çaresiz zamanlarında bile yalnız kalmamıştır. Ashley'i tanımıyorum ama biliyorum ki şu dünyada milyonlarca insanın imreneceği bir hayat yaşıyor. Şuan bunları dinleyen diğer hepiniz gibi. Sadece farkında değilsiniz. Ashley haklı, onu tanımıyorum. Belki hayatı gerçekten iğrençtir. Ama programı aramak için telefon numaralarını gördüğüne göre, bana hakaret edebilecek sesi olduğuna göre, beni yanlış anlayacak kulağı olduğuna göre sağlıklı demektir. Bununla yetinmeyi bilmemesi gerçeği değiştirmiyor. 

Vay be ne kapaktı diye düşündü Mark. Egoist insanların laf yemesi gerçekten çok iyi oluyordu. Radyoyu aramaya karar verdi.

"Evet. Bir bölümde iki bağlantı. Çok iyi!"
"Meraba dostum ben Mark. Az önce yaptığın kapak çok iyiydi yaa. Kız sersemledi bence." Kocaman kahkahalar attı. 
"Dinle Mark, kimseyle dalga geçme niyetinde değilim. Ki öyle olsam bunu sana yapardım. Çünkü aslında dalga geçilmeye çok müsait bir psikolojin var. İnsanları küçümsemenin ardındaki sebeb, aslında aynaya baktığında gördüğün şeye olan nefretin. Kendinden nefret ediyorsun. Oysaki dostum, insan olmak için tek gerekli şeydir kendini sevmek."
"Hey, hey, hey. Dur biraz sen ne saçmalıyorsun?"
"Hemen saldırıya geçiyorsun çünkü doğruyu söylüyorum."
"Sen beni tanımıyorsun, yaşadığım hayatı bilmiyorsun."
"Sende Ashley'i tanımıyordun ama onu kırdığım için beni tebrik ettin."
Telefon kapandı. 

 Bana ayrılan sürenin sonuna geldim dostlarım. Eğer kaldırılmazsa programımım yarın gece burada olacağım. Kalbini kırmak niyetinde değilim kimsenin sadece ben doğruları söylerim. İyi geceler.