Alleen maar Joli...

H2

POV JEREMY

Ik was het bloed van mijn pols af en wikkel er verband om heen. Niemand merkt het als ik lange mouwen draag. Zo gaat het nu al een maand. Een maand van pure horror. Ik kan me de eerste keer nog goed herinneren.

FLASHBACK
Ik ben op weg naar Link zijn kamer om te zeggen dat het eten klaar is. Ik doe de deur open, alleen maar om mijn hart in duizend stukjes te voelen breken. Link ligt op zijn bed. Joost onder hem. Beide zonder T-shirt. Elkaar te kussen. Niet gewoon een kus, maar een tongzoen. Ze hebben niet eens door dat ik in de deuropening sta. Ik hap naar adem en ren snel naar mijn eigen kamer. Ik sla de deur vol geweld dicht. Tranen stromen over mijn wangen. Luide snikken verlaten mijn lippen.

Ik gooi de vaas die op mijn kast staat zo hard als ik kan tegen de muur. De stukken liggen overal. Net als mijn hart. Helemaal in stukken, niet meer te maken. Er ligt een stukje langs mijn voet. Ik raap het op en bekijk het.... misschien neemt dit de pijn wel weg?
EINDE FLASHBACK

Sinds toen is alles mis gegaan. Ik ben begonnen met snijden. Eerst dacht ik 'alleen deze keer' en daarna dacht ik 'twee keer kan geen kwaad'. Nu snij ik bijna dagelijks. De krassen op mijn arm blijven zichtbaar. Dikke witte strepen. Niemand valt het op. De jongens niet en de fangirls niet.

FLASHBACK
De jongens zijn weg, in het park een video opnemen. Ik ben niet mee. Waarom zou ik? Alleen om hun samen te zien. Het doet te veel pijn. Ik weet dat als ik mee ging ik moest toekijken op de kusjes die ze samen delen, het kleffe gedoe van handen vast houden. De glimlach op Link zijn gezicht zien en weten dat Joost daar de reden voor is. En ik dat nooit zal zijn. Zijn prachtige glimlach zal nooit door mij verschijnen.

Mijn benen worden slap en ik val huilend op de grond. Het voelt alsof iemand met een mes in mijn hart steekt en ermee ronddraait om het nog meer pijn te laten doen. De liefde die ik voel voor Link is niet menselijk meer. Het is geen gewone verliefdheid meer, nee het is echte liefde. Liefde die maar van één kant komt. Link houdt niet van mij en zal dat ook nooit doen. Ik wil van dit gevoel af. Ik weet dat ik er niet voor altijd vanaf raak, maar toch voor even. Gewoon iets anders voelen dan deze pijn in mijn hart.

Ik raap mezelf op van de grond en sleep mezelf naar de badkamer. Ik sluit de deur. Ik pak een scheermes uit de kast en druk het tegen mijn pols. En voor ik het weet loopt er een straaltje bloed over mijn pols. Een pijnscheut gaat door mijn arm, maar veel kan het me niet schelen want de liefde die ik voor Link voel is er niet meer. Weg.

Ik druk opnieuw het scheermes tegen mijn pols en meer bloed stroomt over mijn arm. Nog meer pijn, maar ik kan niet stoppen. Ik kan de liefde niet laten terug komen. Het moet weg blijven. Het is niet meer normaal. Het is niet juist. Ik kan niet van mijn beste vriend houden. Niet nu hij iemand heeft waarvan hij houdt. Ik kan niet van een jongen houden, ik ben een jongen.

Dit is de enige manier waardoor ik de pijn kan laten verdwijnen.
EINDE FLASHBACK

Die dag was de eerste dag dat ik geen honger had. Je denkt vast: iedereen heeft wel is honger! Nou, ik niet meer. Sinds dien eet ik helemaal niks meer en als ik iets eet komt het er terug uit, zoals eerder deze dag. Mijn maag kan eten gewoon niet meer aan. Dat is toch wat ik er van maak. Je denkt vast: heeft die dan echt nooit honger? Geloof mij ik heb wel honger, maar eet gewoon niks. Misschien ligt het aan het feit dat de jongens me niet eens meer roepen als er eten is of misschien komt het door de fans die me te dik vinden. Ik denk dat het dat alles samen is.

Hoe lang hou ik dit nog vol? Ik wil niet volhouden, maar ik wil niet geloven dat Link helemaal niets om me geeft. Het hem niets kan schelen, als ik er opeens niet meer ben. Ik wil zo niet denken. Hij geeft iets om mij. Iets.

Totdat op een dag het tegendeel bewezen is, blijf ik volhouden. Voor Link. Voor degene van wie ik hou.