Alleen maar Joli...

H11

POV LINK

Ik weet niet hoe, maar op de een of andere manier ben ik thuis in mijn eigen bed beland. Het laatste wat ik nog weet was dat we in het ziekenhuis waren en dat ik mij in Joost zijn armen in slaap heb gehuild nadat ik was geflipt. Ik kon er niets aan doen.. Gewoon de gedachte dat ik Jer zijn stem nooit meer zal horen en hem nooit meer zal horen lachen, vermoord mij van binnen.

Ik sta op van mijn bed, maar wanneer ik boven aan de trap sta om naar beneden te gaan zie ik dat de deur van Jer zijn kamer openstaat. Ik denk niet meer na en voor dat ik er erg in heb sta ik in de deur opening van Jeremy zijn kamer.

Alles ligt nog zoals het altijd lag. Allemaal kleren op een hoop naast zijn bureau, een pizzadoos op de bank met de pizza er nog in. Wacht wat?! Jer houdt toch zo veel van pizza? Waarom is er dan niet op zijn minst één stukje weg? Dan denk ik weer aan de woorden die de dokter heeft gezegd "zoals jullie kunnen zien is zijn lichaam helemaal verzwakt en uitgehongerd." Uitgehongerd? Wanneer heeft Jer voor het laatst gegeten? De avond voor het ehm gebeuren hadden we pizza bestelt. Die pizza had hij gewoon opgegeten. Toch..? Waarom houd ik mezelf voor de gek? Jer heeft zijn pizza niet eens aangeraakt! Ik kan mij Jeremy met eten niet eens meer herinneren. Je kan niet in een keer van altijd eten, naar niets eten gaan. Er moet iets gebeurd zijn!

Ik loop verder de kamer in en ga op de rand van het bed zitten. Ik kijk goed de kamer rond op zoek naar iets aparts. Iets verdachts. Iets wat me kan helpen om er achter te komen wat Jer zo ver heeft gekregen om een zelfmoordpoging te doen...

Ik kijk op de klok aan de muur en zie dat het half 8 's ochtends is. Iedereen slaapt vast nog. Ik sta op van het bed en loop naar mijn eigen kamer. Daar trek ik snel wat kleren aan en ren naar beneden. Voordat ik de voordeur uitloop, schrijf ik nog even snel een briefje zodat niemand ongerust wordt straks.

'Ik ben naar Jer! x Link'

Ik moet hem zien. Ik heb zo'n raar gevoel in mijn buik als ik niet bij hem ben. Ik heb dat gevoel tot nu toe altijd genegeerd, maar nu Jer in het ziekenhuis ligt kan ik het niet meer negeren.

Ik pak mijn auto sleutels en stap de deur uit. Geen jas, geen ontbijt. Daar heb ik helemaal geen tijd voor.

Jeremy.

Dat is het enige waar ik aan denk de laatste paar dagen. Het is alsof je eerst iets moet verliezen, voor je beseft hoeveel het voor je betekent. Maar ik ga Jer niet verliezen. Dat sta ik niet toe.

Wanneer ik bij het ziekenhuis aankom, parkeer ik mijn auto en stap ik uit. Het ziekenhuis is nog niet open, maar ik heb ook geen zin om 1 uur te wachten.. Net wanneer ik omdraai om terug in mijn auto te stappen, hoor ik een poort opengaan. Ik kijk om en zie dat de poort van de ambulances open staat. Hmm, ik kan zo naar binnen zonder dat ik moet wachten.. Oke f*ck it, ik doe het gewoon. En met die gedachte ren ik snel op de poort af en ren ik er vlug doorheen. Een dokter probeert me tegen te houden, maar dat mislukt want ik duw hem hardhandig aan de kant.

En zo sta ik 5 minuten later aan de rand van Jeremy's bed. Hij ziet er zo kwetsbaar uit, maar toch kan ik een glimlach niet onderdrukken. Ik weet dat hij in een coma ligt en dat er niks te lachen valt, maar het voelt zo goed om bij hem te zijn. Ik buig voorover en druk mijn lippen op zijn voorhoofd. Pas na een paar minuten buig ik weer terug, maar het brandende gevoel op mijn lippen mag niet weggaan.

"Hoi Jerrie" ik streel een pluk haar uit zijn gezicht en laat mijn andere hand in de zijne vallen.

Ik weet niet wat ik moet zeggen, dus begin ik maar mee te neuriën met een liedje op de radio. Het liedje Little Things van One Direction. Hmmm, erg toepasselijk.