Alleen maar Joli...

H1

POV JEREMY

***DE SQUAD NEEMT MET ZIJN VIEREN EEN Q&A VIDEO OP BIJ HARM ZIJN OUDERLIJK HUIS***

----De Squad leeft met zijn vieren in 1 huis en soms komen Jacintha en Roos langs.----

Harm zegt enthousiast "En we zijn alweer bij de laatste vraag aangekomen van de video." Joost en Link applaudisseren en Harm leest de vraag op "JoliQuotes vraagt: Is Joli real? #vraagdesquad" Link kijkt Joost blij aan en Harm en ik kijken naar de twee jongens. Joost begint met praten en zegt "Nou leuk dat je dat vraagt want Link en ik moeten jullie wat vertellen." Link glimlacht alleen maar en pakt Joost zijn hand vast. Hij zegt "Joli is real!" en Joost kust hem vol op de mond.

Ik voel de hele inhoud van mijn maag omdraaien en haast me vlug naar de wc voor dat alles er uit komt. Tranen stromen over mijn wangen. Waarom kan hij niet gewoon van mij houden? Wat heeft Joost dat ik niet heb? Op die vraag weet ik het antwoord zelf al. Ik ben niets speciaal. Mijn bruine haar zit altijd hetzelfde, ik ben niet gespierd, ik heb een moedervlek op mijn kin, ik ben niet grappig. Ik ben gewoon helemaal niets, niks, nada, noppes.

Als ik niets meer heb om over te geven laat ik mij tegen de koude wc-muur omlaag zakken terwijl de tranen nog altijd over mijn wangen stromen. Ik wist dat dit ging komen. Ze gingen het aan iedereen vertellen. Ik wist het. Maar waarom moet ik dan weer zo reageren? Ik ben gewoon zwak, deug voor niets. Iedereen zou beter af zijn zonder mij. Iedereen.

Ze zeggen dat liefde het beste gevoel is wat er bestaat. Wel ik kan je zeggen dat is 1 grote leugen. Verlossing dat is het beste gevoel wat er bestaat. Als ik nu gewoon verlost zou zijn van alle pijn en verdriet. Gewoon vrij. Verlost.

Als ik iemand had waar ik al mijn problemen aan kwijt kon. Iemand die mij helpt en troost. Maar nee ik moet het weer in mijn eentje doen. Niemand die iets om me geeft. Zelfs de jongens niet. Natuurlijk is Harm wel bezorgd en vraagt hij hoe het gaat. Alleen nooit aan mij. Ik zit hier op de grond in de wc en ze weten het. Ze hebben me zien weglopen. En niemand komt achter me aan, niemand komt kijken of het wel goed met me gaat.

Het is niet dat ik om aandacht smeek, maar ik wil gewoon iemand die om me geeft, iemand die het iets kan schelen als ik pijn heb, iemand die me troost als ik verdrietig ben, gewoon iemand. "Jeremy, jullie vertrekken!" klinkt Roos haar stem aan de andere kant van de wc deur. Ik veeg mijn mond af en veeg mijn tranen weg. Ik durf geen blik in de grote spiegel te werpen, bang voor wat ik ga zien.

Iedereen staat al te wachten voor Harm zijn huis en te lachen om iets wat Joost zojuist heeft gezegd. Ik ga naast Harm staan en iedereen zegt gedag tegen elkaar, maar niet tegen mij. Niemand kijkt op of om als ik alvast naar de auto loop. Niemand vraagt me waarom ik zo plots ben weggelopen, integendeel zelfs. De hele rit naar huis staar ik uit het raam met mijn rug naar de rest toe. Ik neem het hun niet eens kwalijk dat ze niets aan mij vragen. Wat was ik van plan te antwoorden? Het feit dat ze geen aandacht aan mij besteden maakt alles gemakkelijker en pijnlijker. Pijnlijker omdat ik niemand heb die om mij geeft en gemakkelijker omdat ik gewoon verder kan wegzakken in de pijn zonder ook maar een poging te doen om nog gelukkig te zijn.

"Jerrie we zijn er" Ik haat het als ze mij zo noemen. Ze hebben het recht er niet meer op. De haren op mijn armen gaan er gewoon van overeind staan. Ik kijk Harm geïrriteerd en gebroken aan. Hij kijkt snel weer weg en loopt naar het huis. Ik ben nooit goed geweest in mijn gevoelens te verbergen. Mijn moeder zei altijd dat ik nog gemakkelijker te lezen was dan een open boek. Harm ziet de pijn, het verdriet, de gebroken persoon. Degene die dacht dat je beste vriend was, ziet dat je verdrietig en gebroken bent, maar laat het gewoon aan zich voorbij gaan. En toch kan ik hem niet haten. Het lukt gewoon niet. Ik hou nog altijd evenveel van hem (op een broederlijke manier natuurlijk). Ik houd van Harm, Joost en Link en ik dacht zij ook van mij. Maar blijkbaar heb ik me daarin vergist.

Hoe kan iemand zich zo hard vergissen?

Ik stap de auto uit en loop daarna rechtstreeks naar de badkamer. Ik weet dat als ik één van de jongens aankijk het niet meer lukt om de tranen die in mijn ogen branden niet te laten ontsnappen. Van de badkamer loop ik door naar mijn eigen kamer. Wanneer ik in mijn eigen kamer ben laat ik mij tegen de deur aan op de grond zakken en laat de tranen ontsnappen. Ik wil dat de pijn weggaat en ik weet dat daar maar één oplossing voor is. Snijden...