Alleen maar Joli...

H9

POV LINK

Jeremy heeft geprobeerd zelfmoord te plegen.....

"Nee, dat is onmogelijk. Jer zou zoiets nooit doen!" zegt Roos tegen de dokter, maar het klinkt eerder dat zij zichzelf probeert te overtuigen en niet de dokter.

Ik weet gewoon niet hoe ik moet reageren. Hoe reageer je als je zoiets ontdekt? We leefden 24/7 samen. Hij, ik en de anderen. Waarom hebben we dit niet opgemerkt?

"Er is meer" zegt de dokter nauwelijks hoorbaar en wijst naar de arm van Jer waar ik bij sta. Ik til zijn arm op zodat ik de onderkant ervan kan zien en laat hem meteen terugvallen. Alsof ik mij verbrand heb. Zijn arm staat vol met dezelfde witte littekens. Sommigen nog niet eens genezen.

Een gevoel van walging en schuld gaat door me heen. Ik walg van mezelf. Ik had dit moeten voorkomen. Wij hadden dit moeten voorkomen.

"Wanneer wordt hij wakker?" vraag ik na een lange stilte en ik kijk op naar de dokter terwijl ik die vraag stel.

"Dat weten we niet-" ik geef hem de kans niet om zijn zin af te maken en begin te schreeuwen.

"HOEZO NIET?! WIE IS HIER NOU DE DOKTER?!" De dokter negeert mijn geschreeuw en praat rustig verder.

"Wij weten niet zeker wanneer hij wakker wordt. Meneer Frieser ligt in coma. Het kan dagen duren, misschien zelfs maanden of jaren. Het hangt er vanaf of meneer Frieser zelf wakker wilt worden en hoeveel hij zijn best daarvoor doet. De kans bestaat dus dat hij niet wakker wordt..."

Ik zak door mijn knieën. Tranen stromen over mijn wangen en ik mompel zachtjes tegen Jer zijn hand dat hij moet vechten. Voor onze Squad. Voor mij, Link.

"IK DACHT DAT DOKTERS MENSEN BETER MAAKTEN EN NIET LATEN DOODGAAN!!" schreeuwt Roos. Joost heeft Harm niet losgelaten sinds we deze kamer in zijn gelopen. Harm huilt nog steeds aan een stuk door.

"Ik doe wat ik kan" antwoord de dokter nog altijd rustig en met die woorden loopt hij de kamer uit, ons achterlatend. Roos komt op me afgelopen en slaat haar armen om mij heen. Ik laat Jer zijn hand niet los en Joost komt samen met Harm onze kant opgelopen.

Samen in elkaars armen, verspillen we onze tranen om diegene waar we om geven.

Waar we van houden..

We weten niet eens de reden waarom we hier zijn..

Waarom Jer in dat bed ligt..

Maar wees gerust, we komen er achter!

"Jer, wij gaan je redden. Wij laten je niet dood gaan. Jij gaat wakker worden en verder gaan met je leven alsof dit niet gebeurd is. This is not the end! Nee dat is het inderdaad niet, dit is nog maar het begin.."

Ik ga de reden achterhalen waarom Jer hier nu ligt. Ookal is dat het laatste wat ik doe! Ik moet en zal erachter komen...