Alleen maar Joli...

H10

POV HARM

We zitten in de kantine van het ziekenhuis. De dokters moesten nog wat dingen onderzoeken bij Jer en ik nam die kans om te zorgen dat iedereen wat eten op heeft. Niet dat het echt heeft geholpen, maar ik heb het in ieder geval geprobeerd. Joost en Roos hebben wat gegeten. Link daarin tegen niet en ik wil nog één poging wagen om daar iets aan te veranderen.

Dus zeg ik "Link, smikkel je brood op." Ik kan mijn stem niet bepaald dreigend laten klinken, want mijn keel is nog droog van het huilen. Ik kijk op naar Link en als blikken konden doden, dan was ik zojuist overleden.

"Het kan je wel schelen als ik even geen honger heb, maar het kan je niets schelen dat Jer al weet-ik-veel-hoe-lang zijn polsen open snijdt?" Zijn woorden komen er zo spottend uit. De woorden snijden recht door mijn hart en mijn schuldgevoel wordt alleen maar groter dan het al was.

"LINK!" roept Roos beschuldigend. Ik laat mijn hoofd in mijn handen vallen en kijk naar mijn schoenen. Niet in staat een come-back te geven. Een eenzame traan rolt over mijn wang en meteen denk ik aan Jer zijn woordje: Tranen.

"H-het s-spijt m-me.." die woorden krijg ik nog net uitgesproken. Mijn stem klinkt schor en Joost staat op om mij te omhelzen. Hij slaat zijn armen om mij heen.

"Met beschuldigen komen we al helemaal niks verder. Het was de taak van ons allemaal om dit te voorkomen, maar dat hebben we niet gedaan. Ik denk niet dat ook maar een iemand van ons dit had verwacht van Jer." zegt Joost terwijl hij mij weer loslaat.

"Jullie kennen Jeremy niet" zegt Link zacht, maar toch hard genoeg voor Joost om hem in woede uit te laten barsten.

Joost begint te schreeuwen "EN JIJ WEL ZEKER?! ALS JIJ HEM ZO GOED KENDE, WAAROM HEB JE HEM DAN NIET TEGEN GEHOUDEN?! WAAROM HEB JIJ HET DAN NIET OPGEMERKT?! NOU?!"

De afkeuring in zijn stem is goed te horen. Link en Joost die ruzieën is een van de verschrikkelijkste dingen. Niet zo verschrikkelijk als het beeld van Jeremy liggend in dat witte bed met zijn armen vol sneeën.

"STOP!" bemoeit Roos zich er mee. "Dit lost niks op. Het enige wat je hiermee bereikt is dat jullie Squad uit elkaar valt. Jullie hebben elkaar nodig. Nu meer dan ooit." zegt ze. En ze heeft gelijk ook. Alleen bereiken we niks, samen kunnen we alles. Maar we zijn niet met zijn allen samen. Nee, er mist nog één iemand..

"Jullie kunnen meneer Frieser weer bezoeken." meldt een verpleegster die daarna meteen weer van ons wegloopt.

POV ROOS

Wanneer de verpleegster weer weg is, staan we allemaal op om naar boven te gaan. Ik loop voorop, Link achter mij en Joost nog altijd met zijn arm om Harm heen geslagen. Als we voor de kamerdeur van Jeremy staan, wil ik de deurklink niet naar beneden drukken. Ik ben bang voor wat ik daar binnen ga zien. Mijn hand blijft op de klink liggen. Ik wil mij omdraaien en weg rennen zo hard als ik kan. Maar dit is niet iets waar ik voor kan weg rennen. Nee, dit is iets waar ik doorheen moet. Wij moeten hier doorheen. Voor Jeremy.

Want als hij wakker wordt, zijn wij er. Als? Nee! Jeremy wordt wakker! Daar is geen twijfel over mogelijk! Toch?

POV JOOST

We staan voor de kamerdeur van Jer, maar wanneer Roos de deur open wilt doen blijft ze stilstaan met haar hand op de klink. Link duwt haar aan de kant en gaat de kamer binnen. Ik weet niet wat er met die jongen aan de hand is, maar ik zal straks een hartig woordje met hem spreken. Link moet weten dat hij niet de enige is die dit door moet maken. Wij hebben het allemaal moeilijk.

Harm en ik gaan na Link de kamer binnen en ik trek Roos ook de kamer in. Link gaat aan de ene kant van Jer zitten en Harm aan de andere kant. Roos laat ik los bij het voeteneind en ikzelf ga achter Link staan. Ik leg mijn hand op zijn schouder, waardoor hij me aankijkt. Hij geeft me een flauwe glimlach en draait zich dan weer om naar Jer.

Zo zitten we daar. Pratend over van alles en nog wat. Tegen Jer en tegen elkaar. De dokters zeiden dat we tegen hem moeten praten alsof die wakker is. Door het horen van onze stemmen is er een kans dat hij dan wakker wordt zonder geheugenverlies.

"Laten we allemaal onze leukste momenten samen met Jeremy vertellen" zegt Roos. Zo gezegd zo gedaan, maar wanneer Link geweest is gaat het mis. "En Jer, wat was jouw leukste moment met ons?" Link kijkt hoopvol naar het bewegingloze lichaam van Jeremy. "Jer! Ik vraag je wat! Dan moet je antwoorden!" zegt Link op een iets dringerige toon teger Jer. Plots staat Link op en lijkt het alsof hij gek geworden is, want hij begint Jeremy hard door elkaar te schudden en allemaal dingen tegen hem te roepen. "JEREMY FRIESER WORDT NU VERDOMME WAKKER EN BEANTWOORDT MIJN VRAAG! VERDOMME JER!!" Ik probeer Link weg te trekken van Jer, maar het lukt me niet. Roos komt me helpen en met zijn tweeën krijgen we Link los van Jer. Link barst in tranen uit en ik hou hem vast. Zijn hele lichaam schokt.

"Hij moet wakker worden, Joost.." mompelt Link tegen mij. Wat moet ik zeggen? Ik kan hem toch niet beloven dat Jer wakker gaat worden? Want dat is niet zeker.

Ik druk Link zo dicht tegen me aan als ik kan, totdat hij huilend in slaap valt.

Ik weet niet hoelang wij dit nog vol kunnen houden..

Kom op Jer, wordt wakker.

Wij hebben je nodig.....

Sorry voor het zoveelste superlate hoofdstuk, maar het is een langer hoofdstuk als normaal. Een soort XL-hoofdstuk, denk ik😅

xxx José♥️