Alleen maar Joli...

H12

POV LINK

Het duurt nu al één week.

Al één week lang hebben we elke dag doorgebracht in het ziekenhuis.

Al één week lang bezoeken de broertjes, zusjes en moeder van Jeremy hun zoon en grote broer.

Al één week lang staan er allemaal kaarsen bij de ingang van het ziekenhuis en liggen er overal knuffels. Nu geeft op eens iedereen om hem. Alsof de fans nu pas zien dat Jeremy bestaat. Elke dag wanneer ik aankom bij het ziekenhuis staat er een menigte fans bij de ingang. Gewoon staan. Geen geluid. Een paar huilen. Ze doen alsof hij dood is en rouwen, maar hij is niet dood. Snapt dan niemand dat hij beter wordt? Dat hij beter MOET worden?

Één week lang geen enkele verandering.

Er was wel hersenactiviteit gevonden, maar zo snel als het gekomen was, was het ook weer verdwenen. Dus er is niets veranderd. Het lijkt alsof we vastzitten in de tijd. Dat er iemand de TV op pauze heeft gedrukt, maar de tijd toch verder gaat.

Dus hier zitten we dan.

Jer zijn hand in de mijne. Mijn duim maakt kleine cirkels op de rug van zijn hand. Mijn ogen zijn op zijn gezicht gericht. De neiging om Jeremy nu te kussen is zo groot dat ik geluk heb dat er andere mensen in de kamer zitten, want anders had ik gewoon mijn lippen op die van Jer gedrukt. Uit het niets. Omdat ik het wil. Maar gelukkig doe ik het niet. Mijn vriend zit in dezelfde ruimte. Het zou maar raar zijn als ik voor zijn ogen iemand anders kus. Maar toch gaat de neiging niet weg..

"Link, kan ik je even onder vier ogen spreken?" vraagt Joost uit het niets. Ik knik en sta op, waarna ik Joost achterna loop de kamer uit.

"Bae, wat is er?" vraag ik wanneer Joost niets zegt.

"Wat is er tussen ons?" die vraag komt zo onverwacht, dat ik niet weet wat ik moet antwoorden. Terwijl ik het antwoord zelf al weet.

"Wat bedoel je daarmee?" vraag ik maar.

"Sinds Jeremy in het ziekenhuis ligt, gedraag je je raar en kijk je op voor niemand. Je weet toch dat we er voor je zijn? En vooral ik." Het is waar. Ik heb met niemand echt gepraat. Zelfs niet met mijn eigen moeder aan de telefoon.

"Dat weet ik" Joost wilt praten, maar ik weet niet wat ik moet vertellen. Moet ik hem zeggen hoe ik mij voel? Moet ik hem zeggen wat ik voel voor Jer? Is dat niet raar? Je vriend vertellen dat je verliefd bent op iemand anders.. Ik moet eerlijk tegen hem zijn, maar ik ben bang dat Joost mij gaat haten en mij daarna laat vallen. Dan ben ik alleen. Ik heb Joost nodig, als beste vriend.

"Wat voel je voor mij?" vraagt Joost dan.

Weeral zo'n onverwachte vraag. Alsof ik nog niet genoeg in de war ben. Ik kan echt niet nog meer drama aan in mijn leven. Ik haal diep antwoord voordat ik antwoord geef.

"Joost ik hou van je, maar ik denk niet op de juiste manier." Ik kijk hem recht in zijn blauwe ogen aan. Zijn ogen staan vol pijn en het doet mij pijn, dat ik daar de reden voor ben. Het was niet mijn bedoeling iemand pijn te doen.

"Ik weet genoeg..." Hij doet zijn mond open om nog iets te zeggen, maar bedenkt zich en sluit hem weer. Een traan loopt over zijn wang en ik steek mijn hand uit om hem weg te vegen, maar Joost deinst achteruit. "Ik denk niet dat dit nog werkt. Het is over." en met dat verdwijnt Joost.

Ik haal weer diep adem en loop terug de kamer binnen. Ik voel de blikken van Harm en Roos die me vragend aan kijken, maar ik heb geen zin om het hun uit te leggen. Dat is wel voor een andere keer. Ik heb nu behoefte aan Jer.

**'s avonds diezelfde dag**

Jeremy zijn broertjes, zusje en ouders zijn terug naar hun hotel gegaan om te slapen. Joost heb ik niet meer gezien sinds hij het uit heeft gemaakt. Roos en Harm zijn ook naar huis gegaan en iets gaan eten. De verpleegsters wilden dat ik wegging. 'Het bezoekuur is afgelopen' zeiden ze, maar ik ga niet. Ik laat mijn kleine Jerrie niet alleen. Waarom zou ik? Om de hele nacht, in zijn bed in een oud T-shirt van hem wat zijn geur nog heeft, te liggen huilen.

Ik sta op van de stoel en ga bij Jer in bed liggen. Mijn hoofd in de holte van zijn nek. Mijn arm over zijn middel. Zachtjes fluister ik tegen hem dat hij wakker moet worden. Dat hij zijn ogen moet openen zodat ik zijn prachtige groen-bruine ogen weer kan zien. De dingen die ik al zo vaak tegen hem heb gezegd, maar niet heb durven waar maken. Ik geef niet op. Een traan valt op zijn nek. Mijn traan. En dan val ik in slaap. Doodop van alles.

**'s Nachts**

*BIEP, BIEP, BIEP, BIEEEEEEEEEP*

Ik wordt wakker doordat ik ruw van het bed wordt getrokken. Dokters komen de kamer binnen gestormt. Het duurt even voordat ik door heb wat er aan de hand is.

Jeremy zijn hart is gestopt...

POV JEREMY

"JER! JE MAG NIET OPGEVEN! JE MAG ME NIET HIER ACHTERLATEN JER!!" de wanhoop in Link zijn stem. De tranen die ongetwijfeld over zijn wangen stromen.

Ik laat je niet achter!

"1, 2, 3.... LOS!" ik voel een schok door mijn lichaam gaan.

*BIEEEEEEEEEP*

"JER ALSJEBLIEFT!! BLIJF MIJ ME!! IK WIL JE NIET KWIJT!!" het doet me pijn om Link zo te horen en te weten dat ik daar de reden voor ben.

Ik blijf bij je.

"1, 2, 3.......LOS!"

*BIEEEEEEEEEEEEEEEP*

"NEE JER!! ALSJEBLIEFT, NIET OPGEVEN!!"

Ik geef niet op.

"1, 2, 3..........LOS!"

*BIEP, BIEP, BIEP*

Zolang Link bij me is, zal mijn hart niet stoppen.

POV LINK

Het gebiep wordt weer regelmatig en ik ren op Jeremy af. Ik had niet eens door dat ik aan het huilen was, maar nu stromen de tranen zo hard over mijn wangen dat ik ze mijn nek in voel lopen.

"Je doet me pijn, Jer.. Stop ermee, alsjeblieft" Ik druk mijn gezicht in zijn borstkas, stap op het bed en rol me op tot een bolletje.

Nooit gedacht dat iets zoveel pijn zou doen....