Alleen maar Joli...

H8

POV LINK

Ik word wakker in een onbekend bed. In ieder geval niet mijn bed en ook niet die van Joost. Ik ben in een witte kamer en voel iemand met zijn duim over mijn hand wrijven. Ik open mijn ogen om Joost te zien zitten, naast het bed waar ik in lig, op een plastic stoel.

"Babe?" mijn stem is schor en nauwelijks hoorbaar, maar Joost heeft het blijkbaar gehoord want zijn hoofd schiet direct omhoog en zijn gezicht is helemaal nat van de tranen. Hij staat op van de stoel en drukt zijn lippen op mijn voorhoofd. Ik verwacht dat de vlinders in mijn buik druk rond gaan fladderen, maar ik voel niks. Raar..

"Laat me nooit meer zo hard vallen, Linky" mompelt Joost tegen mijn voorhoofd. De herinneringen flitsen weer voor mijn ogen. Het rode water. Jeremy levenloos op de badkamer vloer. Ik spring snel uit het bed, maar ik verlies mijn evenwicht. Gelukkig vangt Joost mij net op tijd op.

"Waar is hij? Waar is Jeremy?!" vraag ik met een stem vol paniek. Is hij dood? Nee hij kan niet dood zijn. Mijn Jer kan niet dood zijn. Mijn Jer? Jeremy is niet eens van mij. Waarom voelt het zo verkeerd om dat te zeggen?

"Harm en Roos zouden wachten tot de dokters kwamen met nieuws" Joost slaat zijn armen om mijn heupen heen en legt zijn hoofd op mijn schouder. Ik trek mij los uit zijn omhelzing en kijk hem aan.

"Ik wil naar Jer toe. Nu!" dring ik aan. Één van mijn beste vrienden is waarschijnlijk voor zijn leven aan het vechten en ik sta hier met mijn vriend kleffe dingen te doen. Nee, dat had je gedacht. Ik wil nu naar Jeremy toe, om zeker te weten dat het goed gaat. Ik wil het met mijn eigen ogen zien.

"Rustig Linky" Joost steekt zijn hand naar mij uit en ik neem hem aan. Als de lift na een tijdje op de juiste verdieping is aangekomen, zie ik Roos al zitten op een stoel tegenover een gesloten deur.

"Roos!" schreeuw ik. Ze kijkt weg van de deur en komt op ons afgelopen. Ik sla mijn armen om haar heen.

"Godzijdank dat je oké bent" zegt ze tegen mij, maar haar ogen dwalen weer af naar de gesloten deur.

"Waar is Harm?" vraagt Joost aan Roos wanneer ik haar loslaat.

"Hij moest nog wat papieren tekenen en Jer zijn gegevens doorgeven. Iemand moet ook nog Jer zijn ouders bellen."
Arme Esther, daar heb ik nog helemaal niet aan gedacht. Die moeten helemaal van Rotterdam naar hier reizen. Niet dat ze dat niet over hebben voor Jeremy.

"Als we nieuws hebben, dan bellen we." zegt Joost. Het is raar om hem zo verantwoordelijk te zien. Niets voor hem. Harm verschijnt in de liftopening en we wachten met zijn vieren.

Hopend dat de deur open gaat. Hopend op nieuws over hun beste vriend.

De deur gaat open en een man in een lange witte jas verschijnt. We springen allemaal tegelijk op van de stoelen. Harm neemt het woord.

"Hoe gaat het met hem?" vraagt hij. De dokter een gebaar dat we binnen mogen komen. Harm eerst maar als hij in eens niet meer verder loopt, loop ik langs hem. En dan begrijp ik waarom Harm stopte met lopen.

Jeremy ligt daar op een groot wit bed. Allemaal draden en naalden zitten aan zijn lichaam vast. Op zijn blote borstkas zijn ook draden bevestigd. Het is niet de enge witte kamer, de naalden en draden of het gepiep van de monitoren. Maar het zicht van Jeremy zo dun als grasspriet, op een bed liggend. Dat is wat mij het meeste bang maakt en bij de anderen blijkbaar ook. Harm barst in tranen uit. Roos en Joost slaan hun armen om Harm heen zodat hij niet naar de grond zakt. Tranen zou Jer nu zeggen...

Ik blijf naar Jeremy kijken en loop op hem af. Mijn vingers glijden over zijn borstkas die zo koud aanvoelt, dat ik mijn vingers er meteen weer vanaf haal. Ik kijk de dokter aan die net zijn mond open doet om iets te zeggen.

"Hij heeft erg veel bloed verloren en zoals jullie kunnen zien is zijn lichaam helemaal verzwakt en uitgehongerd." vertelt de dokter terwijl hij naar   de andere kant van het bed waar Jeremy in ligt loopt. Daar stopt hij met lopen en tilt Jeremy zijn arm op. Als ik al niet in shock was dan ben ik dat nu. Zijn arm staat vol met witte strepen. Littekens. Alsof iemand hem heeft aangevallen met een mes.

"De sneden zijn 2 à 3 maanden oud. De meesten zijn meer aan de bovenkant van zijn arm, zodat hij zeker geen slagader zou raken." Vertelt de dokter en hij wijst naar de sneden op Jeremy zijn onderarm die net boven het verband uitkomen. Hij vervolgt zijn verhaal "Maar de sneden die deze jongeman pas heeft gemaakt, zijn onderaan zijn arm. Het was dus de bedoeling om een slagader te raken.." De dokter kijkt ons vol medelijden aan wanneer hij zijn verhaal heeft afgerond. En dan dringt het plots tot mij door..

Jeremy heeft geprobeerd zelfmoord te plegen.....

Nieuw hoofdstuk. De bijlage is een foto van Jeremy zijn familie en die mevrouw met het blonde haar is Jer zijn moeder, oftewel Esther.

Tot het volgende hoofdstuk.
xx José