Killers Don't Cry|| Kim Taehyung [Bölümler Geç Yüklenmektedir]

0.5|Giriş

  Ölümden niye korkacağım ki? Ben varken o yoktur, o gelince de ben olmayacağım. 

- Michel de Montaigne

~

İnsanlara anlatmak istediğim bir çok şey vardı. Benimle tanıştıklarında onlara adımın Miso olduğunu söylemek değil, yıllar önce kaybettiklerimden bahsetmek istiyordum. Bir nebze olsun beni anlasınlar diye, gözyaşlarımı hepsinin önünde yitirmek istiyordum. Öyle ki, mutlu yaşayan insanları gözyaşlarımla oluşturduğum o denizde boğmak istiyordum. Acıyı tatsınlar istiyordum; gözyaşının tuzlu tadını fark etsinler. 

İnsanlara haykırmak istediğim birçok şey vardı. Aynada gördüğüm şeyin yansımam olmadığını söylemek istiyordum. Gözlerimin aynaya baktığımda gördüğü şeyin küçük bir çocuk olduğunu ve bana abla diye seslendiğini söylemek istiyordum. Elleriyle kalbimi sarmaladığını ve ben ölene kadar sıktığını söylemek istiyordum ama insanlar inanmaktansa, deli olarak görmeyi seçiyorlardı. Çünkü böylesi daha kolaydı.

Aynaya bakıyordum. Yine oradaydı, yansımamı görmemi engelliyor, tıpkı o günki gibi gözyaşı döküyordu. Gözlerinin yerinde sonsuz bir karanlık vardı, bütün duygularımı bir kara delik gibi yutuyor; bana bir tek vicdan azabını bırakıyordu.
Akan gözyaşları nereye gidiyor emin değildim ama çenesine doğru süzüldükten sonra yere damlamıyorlar, birden bire kesiliyorlardı. Ve yenileri akmaya devam ediyordu. Küçük çocuğun elini her seferinde kalbine götürdüğünü ve onu oradan söküp bana uzattığını görebiliyordum. Belki de gerçekten delirmiştim. Aynaya baktığımda ölü bir beden görüyordum.

Ve gördüğüm başka bir şey daha vardı; canı çok yanıyordu.

Benim de, o küçük çocuğunda akıtacak gözyaşı kalmamıştı belki ama gözlerinden acı akıyordu. Artık yerlere saçacak acımız yoktu belki, ama özleyecek bir yüreğimiz vardı. O nefes almayı özlüyordu, bende düzgün bir hayatı. İkimizde ulaşılmaz şeyler istiyorduk ve belki de bana bu kadar çok benzediği için yansımamın yerinde duruyordu. Ona uzanıp ellerimle gözyaşını engellemek istiyordum. Ama o ağlamakta haklıydı. O bir kurbandı, 14 yaşında bir katilin gazabına uğramıştı ve şimdi aynanın içinde öylece duruyordu. Ağlamaması gereken bendim. 14 yaşındayken bir çocuğun nefes almasını engelleyen ve kendi yarattığı gözyaşı denizinde boğulan kız, Miso. 

Yani ben. 

-

BAŞ KARAKTERLER:

NOT: YAN KARAKTERLER DİĞER BÖLÜMLERE EKLENECEKTİR.