Tears

~προλογος~

"Σας παρακαλω αφηστε με να μεινω εδω. Δεν ειναι λογος να με αποκληρωσετε."Τους εκλειπαρω κλαιγοντας. Παντα καταφευγω στα δακρυα. Δεν ημουν πολυ ευαισθητος τυπος ανθρωπου. Αλλα,με το παραμικρο εκλαιγα. Αυτη ειναι τεχνικη μου και για να πειθω τους αλλους, κανοντας με να με λυπηθουν. Καποιες φορες τα δακρυα μου ειναι αληθινα, και καποιες οχι. Ειναι αναλογα το συμφερον μου. Δεν φταιω εγω, ετσι με εμαθαν να κανω. Κοιτωντας παντα το συμφερον μου. Ημουν δημοφιλης στο σχολειο και ειχα απειρους φιλους, οχι ομως πραγματικους που να με νοιαζονται. Τουλαχιστον ετσι νομιζω. Με εχουν κανει να ειμαι και δυσπιστη. Ετσι με μεγαλωσαν. Ολα τα κακα του κοσμου πανω μου εχουν πεσει.

"Θα φυγεις τωρα. Μαζεψε τα πραγματα σου. Δεν εισαι κορη μας πια. Ποτε δεν ησουν."Λεει ηρεμα το τερας που εχω για μητερα, τονιζωντας την τελαυταια της προταση. Σκουπιζω τα δακρυα μου και της γνεφω. Δεν μπορω να κανω κατι παραπανω.

Παντα αυτην κερδιζει.

Ανεβαινω ησυχα τα σκαλια μεχρι να φτασω στο δωματιο μου. Για εικοσι ενα χρονων, δεν θα επρεπε να ζουσα με τους γονεις μου. Αλλα ειναι οι μονοι "ανθρωποι" που μπορουνε να με συντηρησουν. Πηγαινω στην ντουλαπα μου και βγαζω εξω την κοκκινη βαλιτσα μου. Βαζω μεσα της ολα τα ρουχα μου και ολα τα πραγματα μου. Δεν θελω τιποτα να ξεχασω. Ουτως ή αλλως, δεν προκειται να ξαναερθω εδω.

Το να σε διωχνουν απο το ιδιο σου το σπιτι δεν ειναι και ο,τι καλυτερο. Συνειδητοποιω πως μολις με απεριψαν. Αν και, οι γονεις μου ποτε δεν ενδιαφερθηκαν πραγματικα για εμενα με αποτελεσμα να με μισησουν. Παντα ημουν το χειροτερο τους παιδι. Με μισουσαν. Με μειωναν μπροστα στους αλλους, απλα για να δειξουν πως η αδερφη μου ειναι καλυτερη σε ολα. Πιο ομορφη, πιο εξυπνη, πιο συμπαθητικη παντα η καλυτερη για εκεινους.
Πριν λιγες μερες, οι γονεις μου, μου ανακοινωσαν πως πρεπει να διευθυνω την εταιρια τους. Δε δεχτηκα βεβαια. Ποτε δεν ηθελα αυτην την απαισια δουλεια τους. Σε μισο χρονο τελειωνω τις σπουδες μου και θα μπορεσω να γινω επιτελους αυτο που ηθελα παντα. Να γινω ψυχολογος. Παντα μου άρεσε να αναλυω τα προβληματα των ανθρωπων. Και θα κανω τα παντα για να δινω λυσεις στα προβληματα τους. Αλλα λογικα τα σχεδια μου θα καταστραφουν απο τους γονεις μου. Γιατι αποφασισαν να με αποκληρωσουν και να τα δωσουν ολα στην ξιπασμενη αδερφη μου.
Κοιταω για μια τελευταια φορα το δωματιο μου. Ουτε αυτο θα μου λειψει. Δεν θα μου λειψει τιποτα απο εδω μεσα. Σερνω την βαλιτσα μου στο πατωμα. Μολις βλεπω τους γονεις μου τους κοιταω με ενα υποτιμητικο βλεμμα. Δεν νομιζω βεβαια και να τους λειψω. Ανοιγω την πορτα για μια νεα αρχη. Ηξερα πως θα συνεβαινε αυτο συντομα. Ετσι εχω κλεισει ηδη εισητηρια για αυριο. Θα φυγω θα παω στο Λονδινο ωστε εκει κανεις να μην με ξερει. Ουτε εμενα ουτε την απαισια ιστορια μου.

Με λενε April Hayes και θα σας διηγηθω την αθλια ζωη μου.

Δεν το πιστευω πως γραφω και δευτερη ιστορια. Guys, τα επομενα κεφαλαια θα ανεβουν οταν τελειωσω το Without You.