Tears

~Επιλογος~

Harry's P.O.V.

Μετα απο δεκαεξι χρονια

Ειμαι πια τριαντα οχτω χρονων. Ο χρονος εχει περασει. Εχουν περασει δεκαεξι χρονια μετα τον θανατο της. Και ομως πηγαινα και της μιλουσα καθε μερα. Ακομα παω και της αφηνω λουλουδια. Το ομορφο προσωπακι της ακομα δεν εχει σβηστει απο την μνημη μου. Οπως και οι αναμνησεις μας,παρολο που ειναι ξεθωριασμενες, ακομα υπαρχουν.
"Ποσοι ωρα βρισκονται πανω;"Με ρωταει η κοπελα που γνωρισα πριν τοσα χρονια. Και ομως, οταν την γνωρισα καλυτερα, κατσλαβα τι εβρισκε η April καλο πανω της. Η Melanie και o Liam σταθηκαν σαν τους πραγματικους φιλους που ποτε δεν ειχα. Ωστοσο, η Melanie ακομα δεν εχει ξεφορτωθει αυτο το απαισιο βαψιμο στα μαλλια της. Ειναι ακομα μισα ασπρα μισα μαυρα. Το εχω συνηθισει πια. H April θα χαμογελουσε αμα μας εβλεπε πως κανουμε παρεα.
"Πολυ ωρα; Λες να τους φωναξουμε;"Την ρωταω. Για ενα πραγμα ειμαι σιγουρη πως η April θα ηθελε. Θα ηθελε να προχωρησω την ζωη μου. Να γνωρισω καποια αλλη, αλλα οχι, μεχρι τωρα δεν μπορεσα. Δεν ξερω για το μελλον. Αφωσιωθηκα μονο στον Thomas και στους φιλους μου. Εχω παει βεβαια μερικα βραδια με καποια κοπελα που ειχα γνωρισει, αλλα οχι κατι παραπανω.
Εκεινη την ωρα ο Liam μπαινει μεσα καθως εχει επιστρεψει απο την δουλεια του.
"Θα κατεβαινε απο μονοι τους."Μου απανταει η Melanie και χαιρεταμε τον Liam καθως καθετε στο τραπεζι μαζι μας. Μου ηταν δυσκολο στην αρχη να μεγαλωσω ενα παιδι που της εμοιαζε. Κατα διαστηματα ηθελα να αυτοκτονησω, αλλα ελεγα συνεχεια απο μεσα μου πως πρεπει να το κανω για το μελλον του,για εκεινη. Τις πρωτες μερες κανενας δεν μιλουσε. Συναντιομασταν και σκεφτομασταν μια ζωη με εκεινη. Η Melanie σταναχωριθηκε πρα πολυ. Την ηξερε τοσα χρονια που την ηταν αδιανοητο να το συνηθισει. Επειτα εκεινοι επεστρεψαν στις ζωες τους, κατι που εγω δεν μπορουσα. Βηματα ακουγωνται και βλεπω τον Thomas με τα γαλαζια ματια της μητερας του και τις δικες μου μπουκλες να κατεβαινει κατω κρατωντας το χερι της Jennifer καθως κατεβαιναν κατω. Εκεινη ειχε καφε μαλλια και καστανα ματια. Ειναι ζευγαρι πια. Ο Thomas ειναι δεκαεξι χρονων και τον αγαπαω τοσο πολυ. Και εκεινος πιστευω. Βεβαια, εχουνε αρχισει τα δυσκολα χρονια που αποφευγει καποιες φορες να μου μιλαει.
"Γεια σας παιδια."Λενε ταυτοχρονα ο Liam με την Melanie. Εγω δεν τους χαιρεταω, εχω απορροφηθει στον παρελθον μου.

"Μπαμπα ξεκολλα, βρες καμοια αλλη γυναικα! Περασαν τοσα χρονια."Λεει ο Thomas και τα λογια του με πληγωνουν. Δεν ξερετε ποσο πονεσα οταν του ειπα πως η μαμα του πεθανε. Πονεσα οταν η πρωτη του λεξη ηταν μπαμπα αντι για μαμα. Πονεσα ολα αυτα τα χρονια που μου ελεγε να βρω καποια αλλη,ενω ποτε δεν του ειχα δειξει φωτογραφιες της μητερας του. Φοβομουν και ακομα δεν του εχω δειξει.
"Εγω το βρισκω ρομαντικο."Λεει η  Jennifer και εγω της χαμογελαω.

Ανοιγω το κινητο μου και ψαχνω μια φωτογραφιας της. Βρισκω μια που ειμαστε αγκαλιασμενοι και εγω χαμογελαω και εκεινοι μου δινει ενα φιλι στο μαγουλο.
"Κοιτα Thomas, αυτην ηταν η μητερα σου η April."Του την δειχνω και ολη συγκεντρωνονται πανω απο την φωτογραφια. Εκεινος την κοιταει με δεος και βλεπω ενα δακρυ να κυλαει απο τα ματια του. Τον ειχα για πιο σκληρο. Τον παιρνω αγκαλια και εκεινος με σφιγγει.

"Καταλαβα απο τις περιγραφες σου για εκεινη πως ηταν ξεχωριστη. Συγνωμμη που σου ελεγα να προχωρησεις,αλλα σε λυπομουν που ησουν ετσι. Ηταν ομορφη μπαμπα, μακαρι να την γνωρισα. Τωρα καταλαβαινω πως ενα μερος της καρδιας μου παντα θα την επιθυμει αν και την εχω δει μονο σε φωτογραφιες."Μου λεει κλαιγωντας και εγω αρχιζω να κλαιω μαζι του. Εχω ριξει δακρυα αυτα τα χρονια που κανεις δεν εχει ριξει.

"Μπαμπα ξερεις κατι, ποτε δεν μου ειπες την ιστορια της ζωης σου. Πως γνωριστηκατε μεχρι τον θανατο της. Παντα μου ελεγες πως απλα πεθανε και πως την γνωρισες καθως δουλευες, ποτε οσο και να ρωτουσα δεν μου ελεγες παραπανω. Πες μου, θελω να μαθω."Μου λεει και σκουπιζω τα δακρυα μου.

"Καθιστε γυρω απο το τραπεζι."Τους λεω και καθονται ολοι γυρω γυρω καθως ο Thomas εχει αγκαλια την Jennifer. Το ιδιο και οι γονεις της.

"Ολα αρχισαν οταν την ειδα στο λεωφορειο.."Ειπε ο Harry και αρχισε να περιγραφει την ζωη του με εκεινη. Μια ζωη που ηταν ξεχωριστη για εκεινον.

Παιδια,δεν το πιστευω. Η ιστορια μας τελειωσε. Ειμαι συγκινημενη που τελειωνω και δευτερη ιστορια. Μακαρι να ειχε πιο πολλα κεφαλαια και παρολο που αυτην την ιστορια δεν την αγαπησα οσο την πρωτη μου θα ειναι μεσα στην καρδια μου η ζωη της April και του Harry. Θελω να ευχαριστησω τους αναγνωστες μου που σταθηκαν διπλα μου ακομα και οταν ηθελα να την κατεβασω την αφησα μονο για εσας γιατι ξερω πως σε καποιους  αρεσει αυτην η ιστορια. Επισης ενα ευχαριστω στην  φιλη μου την KalliopiAntz που με βοηθησε στα τελευταια κεφαλαια.
Το ταξιδι μας τελειωνει με αυτο το τελος.
Βασιλινα.