Tears

~Συγνωμμη~

Harry's P.O.V.

Καθομαι στον καναπε του σπιτιου μου βλεποντας τηλεοραση. Δνε εχω τιποτα ενδιαφερον να κανω και για αυτο ειναι το μονο πραγμα που μπορω να κανω. Ισως παρω τον Louis, αν ειναι ακομα στην πολη για να βγουμε. Ψαχνω το κινητο του και τον παιρνω. Ελπιζω να απαντησει και να εχει χρονο για εμενα.
"Ελα." Μου λεει με σκληρο τονο. Ωχ,ελπιζω να μην ειναι θυμωμενος μαζι μου και αυτος τωρα.

"Τρεχει κατι και μου μιλας ετσι;"Τον ρωταω ηρεμα ελπιζωντας να μην ειναι κατι σοβαρο.

"Τιποτα, αστο πρεπει να σε κλεισω." Μου λεει και μου το κλεινει αμεσως. Μα, τι εχω κανει σε ολους και δεν με θελουνε; Ειδικα στον Louis εχω να τον δω και καιρο,οποτε τι παιζει να του εκανα;
Αυτην την φορα παιρνω τον Liam για να δω αμα μπορει εκεινος. Ελπιζω να μην με απομακρυνει και αυτος γιατι δεν θα το αντεξω μονος μεσα στο σπιτι μου.

"Σε παρακαλω Liam, ελα να βγουμε σημερα." Τον παρακαλω πριν προλαβει να πει τιποτα και εκεινος μου απανταει ευτυχως προβληματισμενος βεβαια, ναι. Κανονιζουμε ωρα και αυτα και παω με ορεξη να βρω ρουχα για να φορεσω. Εχω μπουχτισει να ειμαι μονος μου τοσο πολυ χρονικο διαστημα. Πηγαινω στην ντουλαπα μου και φοραω το μαυρο μου το τζιν με ενα ασπρο πουκαμισο. Μμ, εχω καιρο να φορεσω πουκαμισο. Μου παει ιδιαιτερα. Φοραω τις μποτες μου και φτιαχνω λιγο το μαλλι μου. Επειτα πηγαινω στο μπανιο και παιρνω το ξυραφακι για να ξυριστω. Αυτο το διαστημα δεν περιποιουμαι καθολου τον εαυτο μου. Ποιος θα με δει για να το κανω; Μολις αφαιρω τον αφρο απο το προσωπο μου καθομαι στον καναπε περιμενωντας τον να ερθει. Μολις καθομαι το κουδουνι χτυπαει. Δεν περιμενα οτι ο Liam θα ερχονταν τοσο νωρις.
Ανοιγω την πορτα και αντι για να δω το προσωπο του Liam, βλεπω το ομορφο προσωπακι της April. Η καρδια μου εχει παγωσει. Πως γινεται και ηρθε; Σε παρακαλω,ας εχει ερθει επειδη με εχει συνχωρεσει. Μπαινει μεσα και κλεινει απαλα την πορτα. Δεν ξερω πως να συμπεριφερθω, νιωθω λιγο ηλιθιος. Απλα εχω ξαφνιαστει λιγακι. Ερχετε κοντα μου και με πλησιασει παρα πολυ. Μπορω να νιωσω την ανασα της να χτυπαει στο προσωπο μου.
Πιανει με τα μικροσκοπικα χερια της τα μαγουλα μου και μου δινει ενα φιλι στα χειλια. Ενα τετοιο παθιασμενο φιλι εψαχνα εδω και τοσο καιρο. Την φιλαω και εγω δυνατα με πολυ παθος και επειτα οι γλωσσες μας αρχιζουν και μπερδευονται. Κατευθυνομαστε προς στον καναπε και την ξαπλωνω. Εκεινη τραβαει ελαφρια τα μαλλια μου και ανατριχιαζω στο αγγιγμα της. Επειτα, κανω βολτες με τα χειλη μου πανω στον λαιμο της, αφηνωντας της μικρα και υγρα φιλια. Θεε μου, ειναι απο τις καλυτερες μερες μου. Το κινητο μου χτυπαει, αλλα το μονο που κανω ειναι να το βγαλω απο την κολοτσεπη και να το πεταξω κατω. Δεν θελω να χαλασω την στιγμη. Μα, για μισο, ο Liam θα ηταν, τον καημενο, τον εχω στησει. Δεν πειραζει. Θα τον παρω το πρωι και θα του εξηγησω την κατασταση. Συνεχιζουμε να φιλιομαστε μεχρι που σταματαμε για να παρουμε οξυγονο. Εννονω τα μετωπα μας και εκεινη υψωνει το βλεμμα της προς τα εμενα. Τα πρασινα μου ματια, αντικριζουν τα γαλαζια δικα της. Τοσο ομορφα,οπως παντα.
"Συγνωμμη."Μου λεει προσπαθωντας να μην κλαψει. Παω να της πω, πως δεν πειραζει και πως ολα θα ειναι καλα,αλλα εκεινη σηκωνεται και φευγει.
Παλι μονος γαμωτο.

Την αφησα να φυγει.

Ξανα.

Το συγνωμμη εχει διπλη εννοια.