Ο Μιμος Και Η Κοπελα

ΤΥΧΑΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ

        Το κουδούνι για σχόλασμα μόλις είχε χτυπήσει...Η Άννα προχωρώντας προς το σπίτι της σκέφτονταν όλα αυτά που είχαν συμβεί σήμερα καθώς και την απόφαση που θα έπρεπε να πάρει για το αν θα πάει στο πάρτι το Σάββατο ή όχι. Από την μία πλευρά σκεφτόταν μήπως δεν έπρεπε να πάει, διότι μπορεί ο Γιώργος να ήθελε να της κάνει κακό, αφού για όλα τον είχε ικανό, αλλά από την άλλη σκέφτηκε πως θα ήταν μία καλή ευκαιρία για να ξεφύγει από τις καθημερινές ανησυχίες της, γνωρίζοντας νέο κόσμο και διασκεδάζοντας. 

Καθώς τα σκεφτόταν αυτά πέφτει επάνω σε ένα αγόρι.Σήκωσε το κεφάλι της να δει πάνω σε ποιον έπεσε μα το βλέμμα της έπεσε επάνω σ' ένα αγόρι γύρω στα 19 χρονών με ξανθά μαλλιά και καταγάλανα μάτια. 

"Είναι πάρα πολύ όμορφος" σκέφτηκε 

<<Αλέξης>> Της είπε αυτός βγάζοντας την από τις σκέψεις της. Του συστήθηκε λοιπόν και εκείνη:

<<Άννα>>  εκείνος αποκρίθηκε:

<<Χάρηκα πολύ για την γνωριμία>>

<<Παρομοίως>>

<<Να σε ρωτήσω κάτι;>> Της είπε εκείνος.

<<Φυσικά>> απάντησε το κορίτσι

<< Μπορείς να μου πεις που είναι η γέφυρα;>>

<< Ναι θα προχωρήσεις όλο ευθεία και κάποια στιγμή θα συναντήσεις ένα περίπτερο περνώντας το βγαίνεις κατευθείαν στην γέφυρα>>

<<Ωραία σε ευχαριστώ πολύ>> απάντησε το αγόρι.

<<Τίποτα>> απάντησε και εκείνη.

Τελειώνοντας την φράση αυτή το κορίτσι άρχισε να περπατάει, ώστε να μπορέσει να φτάσει στον προορισμό της. Από την άλλη όμως το αγόρι δεν σταμάτησε στιγμή να την κοιτάζει, ώσπου να φύγει από τα μάτια του. Του άρεσε πάρα πολύ και ιδίως αυτά τα καταγάλανα μάτια της τον ταξίδεψαν σε άγνωστους προορισμούς υπενθυμίζοντας του μορφή της κοπέλας που είχε δει στον ύπνο του.Της έμοιαζε πάρα πολύ. Ήθελε τόσο πολύ να την ξαναδεί και να της μιλήσει εκμεταλεύοντας αυτό το γεγονός να αντικρίσει ξανά και αυτά τα όλο συναίσθημα μάτια της. Άραγε όμως θα την ξαναδεί;

Από τις σκέψεις του τον έβγαλε ένας περαστικός ο οποίος τον ρώτησε:

<<Παλικάρι τι θα γίνει έχεις σταθεί μες στην μέση του δρόμου και εμποδίζεις την κυκλοφορία>>

Τότε αυτός γύρισε για να αντικρίσει την ουρά από τους ανθρώπους οι οποίοι περιμένανε να περάσουν. 

<<Ναι ναι συγνώμη, απλώς κάτι σκεφτόμουνα, με συγχωρείται>>. Τους αποκρίθηκε δικαιολογητικά.