GÜNAH KEÇİSİ:Sil Baştan

Bölüm 3 Kimim Ben!

Keyifli okumalar arkadaşlar.Yorumlarınızı bekliyor olacağım :D 

Esin'den Devam...

Şu an olan şey...Saçmalık!

Anında kendimi çekmiş ve tokatı yapıştırmıştım.

''Pislik herif!''

Vakit  kaybetmeden arabadan inerek hızlı adımlarla koşmaya başladığım sırada arkamdan beni takip ettiğini fark etmem uzun sürmedi.Avuçlarımın arasındaki çantayı var gücümle sıktım.

''Esin dur!''

Cevap vermeyecektim.
Böyle bir hareketi haketmemiştim!Sadece yardım etmek istemiştim...Sadece yardım!Seslenişleri daha da yakından gelmeye başladığı an süratle koşmaya başladım.
Korkmak istemiyordum ama korkuyordum...Neden yardım etmiştim ki?Neden!

Arkamdan gelip utanmadan bu kez de dirseğime yapışınca,var gücümle kendimi geri çektim.Bilerek aramızdaki mesefayi de açmayı da ihmal etmedim.

"Esin ben..."

"Bir daha...Bir daha bana dokunmaya kalkarsan eğer sonucuna katlanmam anlıyor musun beni!"

Parmağımla işaret ederek tüm nefesimi kusmuştum.

"Açıklamama izin ver.Bak ben..."

"Kes artık!Senin açıklamalarına ihtiyacım yok benim!5 yaşında küçük bir kız çocuğu değilim!
İdrak edebiliyorum olanları."

"Beni dinlemek zorundasın Esin!"

Umurumda değildi.İyi niyetimi kötüye kullanan yabancı bir erkek için gururumu hiçe sayamazdım.Geriye dönerek koşmaya devam ettim.Hava kararmadan önce eve varmam gerekiyordu.Bir dakika!
Olamaz!Abim ve Ömer amcayı tamamen unutmuştum!Okul çıkış saatim çoktan geçmişti.
Allah kahretsin!!

Koşmaya ara vererek,ellerimi diz kapaklarıma dayadım.
Arkamı döndüğümde derin bir nefes vermiştim.Beni takip etmeyi bırakmıştı nihayet!
Tekrardan önüme dönerek elimdeki çantanın fermuarını açtım.Telefonu elime aldığım anda gözlerimi sonuna kadar açtım.

30 cevapsız arama...15 Yeni mesaj...

Telefonu sessize alma huyumdan vazgeçsem iyi olacaktı.Önüme düşen saçlarımı tek elimle geriye atarak,Ömer amcayı aradım.
Telefonu açar açmaz,soru yağmuruna tutmuştu beni.Tabi bir de fırçayı eksik etmeden...
Haklıydı da.Zar zor bulunduğum yeri tarif ettim ve telefonu kapadım.Ömer amcayı bir şekilde atlatmıştım fakat abimden bu kadar kolay bir şekilde kurtulacağımı sanmıyordum.Elimdeki telefonu çantaya geri koyarak,beklemeye koyuldum.

Yarım Saat Sonra...

Koskoca bir yarım saatin ardından,Ömer amcanın bulunduğum yere gelmesiyle rahatlamıştım.Ömer amca bilerek tek bir soru bile yöneltmemişti bana.Fakat yüzünde de güller açmıyordu tabi.Bende sessizliğimi korumaya çalışmıştım elimden geldiğince.Eve vardığımızda elimdeki çantamla arabadan indim.Ömer amca yerinde kalmıştı.Duruşumu dikleştirerek,çekine çekine kapıyı çaldım.Anında açılmıştı.Direk kapı eşiğinde azarlayacak sanıyordum fakat geriye dönerek salonda beni bekler pozisyona geçmişti.
Minik adımlarla içeriye girdim ve kapıyı geri kapatarak salona doğru ilerledim.Elimdeki ve sırtımdaki çantaları koltuğun üzerine yavaşça bıraktıktan sonra,abimin tam karşısına geçtim.Şuanlık yüzüne bile bakamıyordum.

"Evin yolunu bulamazsın sanıyordum!"

Yüksek ses tonuyla olduğum yerde sıçradım.İki elimi karın bölgemde birleştirerek,
parmaklarımla oynamaya başlamıştım resmen.