GÜNAH KEÇİSİ:Sil Baştan

Bölüm 16 Tozlanan Gerçekler!

Arkadaşlar yeniden merhabalar.Bomba bir bölümle sizlerleyim 😊 Uzun bir bölüm oldu fakat değdi😊Umarım siz de beğenirsiniz.Keyifli okumalar şimdiden😙❤

Esin'in Ağzından...

Şimdi ne olacaktı?Artık Emir ve Önder de her şeyi öğrenmişti.Yanımda olmalarından mutluydum fakat bundan sonrası için olacaklardan korkuyordum.Ne olursa olsun aldığım karardan vazgeçmeyecektim.

"Hey!Daha ne kadar susmayı planlıyorsun acaba?Hiç sana göre değil."

Önder'in seslenişi ile kendime gelirken,hafif tebessüm ettim.

"Bensiz sarmıyor değil mi?"dedim sırıtarak.

"Delinin zoruna bak.Emir,sende bir şey söylesene."

"Kardeşim,ne diyeyim ki?Zorla kızı konuşturmaya çalışıyorsun,ne bekliyorsun ki?"diyerek bu kez Emir de sırıtarak bana katılmıştı.O esna da odaya geri dönen Leyla,tekrardan yanı başımda almıştı soluğu.

"Daha iyi misin canım?"

"Evet.Sen ne yaptın?Ömer amcayı bulabildin mi?"diye sorduğumda hafif yüzü asılmıştı.Anlam verememiştim.Fakat saniyeler sonra hafif tebessüm edince,rahatlamıştım.

"Merak etme.Ömer amcaya durumu anlattım.Yanında olduğumuzu bildiği için eve geri döndü.Gelirken de Ceyhun ağabey aradı,açmak zorunda kaldım.Eninde sonunda öğrenecekti zaten.Birazdan burada olur."deyince başımla onaylamakla yetinmiştim.

"Ceyhun ağabeyin durumdan haberdar olması iyi oldu."

"Emir'e katılıyorum."

İyi mi kötü mü bilmiyordum.En son tartışarak ayrılmıştık.Ve şimdi nasıl bir tepkiyle karşılaşacağımı kestiremiyordum.

"Unutmadan,konuştuklarımız aramızda kalacak çocuklar."

Leyla'nın uyarısıyla Önder hareketlenmişti.

"Neden?"

"Önder lütfen.Size her şeyi anlattım.Bana güvendiğinizi söylediniz değil mi?"

"Evet ama..."

"Önder rica ediyorum.Birazdan Ceyhun ağabey burada olur."

Leyla'nın çabasını anlıyordum.Aslında böyle olması herkes için daha iyi olacaktı.

"Peki."

Önder çok fazla diretmemişti.Sevinmeli miydim bilmiyorum.O kadar çok şey yaşanıyordu ki...Kafam allak bullak olmuştu.Üstelik bir de ağabeyim vardı şimdi.Endişeliydim.

"Önder,sormayı unuttum.Aras nasıl?"

Emir'in sorusuyla irkilirken,Leyla ile göz göze gelmiştim.

"Hastahaneden ayrılmışlar.Gayet iyiymiş."

"Sevindim.Aras'a ne kadar teşekkür etsek az."deyince sertçe yutkundum.

"Teşekkür mü?Neden?"

Leyla imalı bir tavırla sormuştu sorusunu.

"Esin'e bir şey olsa Aras orada.Herhalde bunu fark eden yalnızca ben değilim."

"Emir haksız sayılmaz.Okulda yaşananlar,ardından da bu."

Önder'in onayı ile iyice gerilmiştim.Neden şimdi bu konuyu açmışlardı ki?

"Aynen.Çok fazla konuşmamalarına rağmen bizden daha fazla Esin'in yanında.Sizce de tuhaf değil mi?"diyerek sırıtmıştı Emir.

Gerilmemin yanında büyük bir stresin altındaymışım gibi hissetmeye başlamıştım.

"Ne demeye çalışıyorsunuz?"