GÜNAH KEÇİSİ:Sil Baştan

Bölüm 24 Yeni Üyemiz Sevgi

Multi:Yeni Üyemiz Sevgi😊❤

Esin'in Ağzından...

Leyla'nın yanımızdan ayrılmasıyla Handan teyze ile baş başa kaldık.Elimdeki kahve fincanını bekletmeden dudaklarıma dayadım.Normalde gelenekselleşen türk kahvesini hiç sevmem.Neden bilmiyorum,bu yaşıma kadar bir türlü yıldızımız barışmadı.Tadı hep çok acı gelmiştir bana.Fakat söz konusu sevdiğim ve değer verdiğim insanlar olunca iş değişir benim için.Şu anda da olduğu gibi.

"Esin?"

Handan teyzenin sesi ile elimdeki kahve fincanını hemen önümdeki sehpanın üzerine bıraktım.

"Efendim Handan teyze?"

"Sana bir soru sormak istiyorum kızım."

"Tabi,dinliyorum."

Handan teyze olduğundan daha gergin ve düşünceli idi sanki.O da elindeki kahve fincanını sehpaya bırakır bırakmaz ellerini dizleri üzerine yerleştirdi.

"Aras ile ne zamandan beri tanışıyorsunuz?"

Handan teyze neden böyle bir soru sormuştu ki?Acaba bizi biliyor muydu?İyi de öyle bir şey olsa Leyla bana kesin söylerdi.Neden bu kadar kendimi geriyordum ki?Leyla öz kızıydı ve endişelenmesi gayet doğaldı.

"İki ay önce tanıştık.Daha doğrusu bizden önce Emir ile tanıştılar fakat sonrasında biz de tanışmış olduk."

"Anladım kızım.Bir kaç saat önce burada idi.İlk kez gördüğüm için haliyle sorma gereği duydum."

"Haklısın Handan teyze.Ama merak etme Aras çok iyi biri.Ayrıca kısa zamanda hepimize sevdirdi kendini.Yani için rahat olsun."

Handan teyze ufak çapta tebessüm ederek,sehpanın üzerine bıraktığı kahve fincanını tekrardan eline aldı.Bu arada...Leyla hala ortalıklarda yoktu.Ne telefon görüşmesiy miş bu?Konuş konuş bitmedi.Gidip baksam iyi olacaktı.

"Handan teyze,ben bir Leyla'ya bakıyım."

"Olur mu öyle şey?Bu halde merdiven çıkamazsın kızım.Otur sen,gelir birazdan zaten.Rahatına bak."

"Ben gayet iyiyim Handan teyze.Bizim küçük kaçağı alıp geliyorum hemen."dedim ve yavaşça ayaklandım.Handan teyzenin konuşmasına izin vermeden merdivenlere yöneldim.Koruluklardan destek alarak merdivenleri çıkmaya başladım.Çok fazla da yoktu zaten.Saniyeler içerisinde Leyla'nın odası önünde yerimi almıştım bile.Kapının aralık olduğunu görünce biraz şaşırsam da önemsemedim.Hafifçe aralık olan kapıyı ittirdim ve içeri girdim.İçeri girmemle Leyla'nın telefonu kapatması ve benden tarafa dönmesi bir oldu.Tabi bir de aniden zemine yapışan cep telefonu...Aralıklı kahkahalarımı devreye sokarken hızlı adımlarla karşıma geçmişti Leyla.

"Esin...Senin bu halde burada ne işin var?"

"Ah sen de başlama ama(!)Yatalak hasta değilim.Gerçi size kalsa ondan da bir farkım yok ya."

"Esin rica ediyorum biraz olsun kendini düşün."

"Tamam,kızma hemen.Anlat bakalım,telefondaki kimdi?"

"Hiç...Yani.."

Kaçamak bakışlar...Kızaran yanaklar...Bir türlü sonu gelmeyen eksiltili cümleler...Sonuç bariz ortadaydı.Leyla'yı bu duruma soksa soksa Emir gibi biri sokardı.

"Tamam,anladım ben.Eh madem konuşamayacağız,şu yerdeki telefonunu alda inelim artık.Emir'e de söyle biraz nefes aldırsın sana,böyle olmaz."dedim sırıtarak.Leyla mahcup tavrı ile yerdeki telefonunu aldı ve koluma girdi.