Stay with me {even gestopt}

Bij het paleis van meneer Yeti

Tim pakt mijn hand, ik hou hem stevig vast. Snel rennen we naar het moderne paleis. Normale mensen zoals wij zouden alleen maar kunnen dromen van zo'n lux kasteel. Maar soms is het wel leuk dat je niet alles hebt, dan kan je er tenminste nog over dromen.

Voor de poort stond een hele menigte met boze vampieren. "Kunnen we er wel langs?" vraag ik aan Tim. Hij schud zijn hoofd. "Dit konden ze toch verwachten? Ik ben ook boos, maar niet zoals dat." Ik knik. Voorzichtig lopen we wat naar voren. Een paar rustige vampiers werden naar binnen gelaten en de agressieve bleven buiten. Tim en ik werden ook naar binnen gelaten. "Wat een chaos!" roept een meisje die boos naar het paleis loopt.

Ik kijk om me heen. "Waarom is dit met onze wereld gebeurd? Wat hebben we fout gedaan? Van miljarden mensen naar een dorpsplein!?!" Tim legt zijn hand op mijn schouder. "Geen idee waarom."

Opeens kwam er een man op het balkon van het paleis. Aan zijn mantel, met duizenden veren en zijn dikke neus, kon je duidelijk zien dat het Yeti was. "Beste vampieren!" roept hij door een luidspreker. Ineens wordt het wat stiller. "Volk, ik weet dat we in een zware tijd zitten. Daarom hebben wij de oplossing!" Iedereen kijkt elkaar aan en er wordt druk gefluisterd. "Dat werd tijd!" bromde een jongen. "Ja, ja!" roept iedereen. Natuurlijk kon je hierop duizenden reacties verwachten.
"Stilte!" Schreeuwt Yeti, "Hier is professor Grimmele, hij zal jullie alles uitleggen. Maar onthoud een ding! Samen kunnen we alles aan!" Wat een cliché. "Dus iedereen die hier is, is verplicht om aan het idee mee te werken!" De manier waarop hij dat zei, maakt me een beetje bang van binnen. "Groot applaus voor onze wetenschapper professor Grimmele!"

De poorten werden gesloten, zodat er niemand meer in of uit kon. Meteen daarna raakt iedereen in paniek. Vampiers willen niet opgesloten zitten. Ze willen vrij zijn en een you live only once-leven lijden.

"Rustig, rustig! Laat mij mijn plan uitleggen." Hij wacht een paar seconden. "Ik heb dus een medicijn ontworpen. Maar eerst moeten jullie dit doen: ga in een grote rij staan en laat je naam controleren, daarna wordt die lijst geheel willekeurig verdeeld in 2 groepen, groep nummer één blijft een vampier en heeft straks weer lekker veel voedsel, groep nummer twee wordt ons voedsel." Deze woorden zijn te heftig voor mijn hersenen, we gaan vanaf nu door het leven als kannibalen??? "Wees niet getreurd, we zullen voor dat gaat plaatsvinden een groot afscheidsfeest geven. Accepteer het als je bij nummer 2 zit, je kan nu niet meer terug. Als we niet willen uitsterven is dit de oplossing." Sommige vampiers begonnen al te stressen, ook viel er tijdens Grimmele's uitleg weer een vampier neer. Ik kijk Tim aan, in zijn ogen is een lichte paniek te zien. De chaos was bijna niet meer te bedwingen. "Waarom maak je niet iedereen weer een mens, als je toch het medicijn hebt kan dat toch!" brult een klein jongetje. Meteen houdt zijn moeder hem in bedwang. Ik had nog niet eens nagedacht over die oplossing, dat idee is eigenlijk veel beter! Maar meneer Grimmele gaf geen kick. Hij was duidelijk iets van plan...