Lost Boy

Zestien - Luke

Ashton en ik zijn weer bij mekaar op de kamer geplaatst. De ruzie was over volgens de directeur en nu liggen we weer bij mekaar. "Ash zullen we de muren verven? We zitten hier toch minstens een half jaar." vraag ik onzeker. Sinds ik het Ashton heb verteld ben ik echt heel erg onzeker over mezelf geworden en Ashton juist zekerder. Ik heb geen idee waarom. Fijner voor hem natuurlijk.

"Luke, je moet echt stoppen met onzeker over jezelf zijn! Je hebt daar geen reden voor. Weet je toen ik je binnen kwam lopen. Wacht wacht een momentje!" zegt Ashton gauw voordat hij iets zoekt. "Aha hier is het. Lees dit!"

Vandaag is mijn kamergenoot gekomen. Luke Robert Hemmings. Ik zou liegen als ik zeg dat hij lelijk is. God he is soooo hot! Blonde kuif, blauwe ogen een lip piercing. En dan zijn lichaam nog niet mee gerekend...

Lees ik. Er ontstaan tranen in mijn ogen. Nog nooit had iemand dit tegen me gezegd, nou opgeschreven. "D-da." verder kom ik niet en barst ik in huilen uit. Ik voel een paar armen om me heen. "Rustig Luke! Laat je gaan, laat alles eruit. Huil uit. Alles komt goed! Het is even lastig maar het wordt beter." fluistert Ashton. Ik klamp me aan hem vast. Hij gaat nog door met geruststellende woorden zeggen. Langzaam word ik kalm in zijn armen. De armen waar ik altijd in zou kunnen blijven, maar helaas is de wereld hard en gaat het door...