Tweeëntwintig - Luke

169 24 0
                                    

Langzaam wordt ik wakker op iets zachts wat beweegt. Ik doe langzaam mijn ogen open. Ashton ligt niet in zijn bed. Een hand wrijft heen en weer over mijn rug. "Goedemorgen Lukey!" zegt Ashton met een ochtendstem. Jezus wat is die sexy. "Goodmorning Ash." zeg ik met een zware ochtendstem. Ik wil me omdraaien maar eigenlijk lig ik wel lekker. Waarom ligt Ashton in mijn bed? "Ash?" "Hmmm." "Euh waarom lig jij hier? Niet dat ik het erg vind ofzo maar je snapt me wel." Waarom zou hij hier komen liggen?

"Je had vannacht een nachtmerrie Luke. Je lag te huilen in je bed. Je schreeuwde dat iemand je niet mocht verlaten, je was helemaal in paniek. Ik dacht misschien als iemand je vast houd wordt je rustiger en ik was de enige in de kamer. Toen ik je vast pakte werd je weer rustig en viel je glimlachend inslaap. Je kwam tegen me aan liggen." vertelde Ashton.

"Heb je die vaker?" vroeg hij na een lange stilte. Wat moest ik zeggen. Nee en dan liegen tegen hem of ja en eerlijk zijn? "Ja, ik heb ze elke nacht. De ene nacht heftiger dan de andere nachten. Maar bijna altijd heb ik ze." Fluister ik. Ashton drukt een kus op mijn haar. "I'll protect you to everything baby!" fluistert hij.


Lost BoyWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu