Must Date The Total Performer

Chapter 52 - I'll make you mine again

PS: it's going to be Darren's POV hanggang sa last chapter. And nalalapit narin tayo sa pagwawakas. Kapit lang!

Darren's POV

"And don't call me by that name ever again!. My name is Caelliah Tan Paige." dagdag niya bago siya sumakay sa sasakyan niya.

What?!

Bakit ayaw niyang tawagin ko siya sa first name niya na kabei? It's her name.

..

Weeks has passed at lagi ko siyang nakikita sa restaurant. I sometimes caught her staring at me. At agad agad din naman siyang iiwas ng tingin. Kaya pag titingin ulit siya sakin, kinikindatan ko siya at iiikot naman niya ang mga mata niya.

"Ehem. Chef Darren. I noticed that you are always staring at Ms. Paige. You like him do you?" I jumped at the fake cough of the Cashier which is Kylie. Nandito lang kasi ako sa counter kasi wala pa naman ako masyadong gagawin at yung ibang chef naman ang nagluluto.

"She's the girl I loved before." I said honestly.

Nakita kong nagulat siya sa sinabi ko at napanganga. "Really?! What? How?... And why.. Why were you not with her anymore?"

"It's a long story." Nagbuntong hininga ako at paalis na sana pero napigilan ako sa sinabi niya.

"But.. You're going to make her yours again, do you?" Nakakalokong Tanong ni Kylie.

"Yes. And you'll help me with it." Sabi ko at I point my finger to her.

"What?!"gulat na sabi ni Kylie.

I just ignored her. Pumunta na ako sa kitchen.

--

"Are you really serious chef D?!" Iritadong Tanong sakin ni Kylie. Sinabi ko kasi sakanya na kapag umorder si Cael"kabei" ay may ibibigay siyang rose.

"Yes I am. Ms. Hods." Cool Kong sabi kay Kylie. I call her by her last name 'hods' pag seryoso ako.

Hindi ko narin pinansin ang mga sinabi ni Kylie dahil dumeretso na agad ako sa kitchen para magluto.

"One pasta for your girl, Chef D" walang ganang sabi ni Kylie sakin.

"Pasta?"

"Yes. Pasta." Sabi ni Kylie at tinalikuran na ako.

Pasta..

This is her favorite.

Maybe she's starting to remember again.

Masaya akong gumawa ng pasta at sinisigurado kong ito ang pinakamasarap na matitikman niya.

Iniabot ko naman na kay Kylie ang pasta at agad din naman niya itong sinerve kay Cael. Sinilip ko pa talaga.

Nakita kong nagtatanong siya Kung kanino galing yung rose. Pero siguro, alam naman na ni Kylie ang sasagutin niya. Nakita kong tumango nalang si Cael. At Inamoy pa niya ang rosas bago niya inilapag sa lamesa.

"Great job dude!" Sabi ko sakanya at inikutan lang ako ng mata.

--

Ilang linggo narin ang pagbibigay ko ng rosas kay Cael. Pero di niya kilala kung kanino ba galing iyong mga Rosas na natatanggap niya dahil si Kylie ang nagbibigay.

At ngayon, ako na ang magbibigay sakanya ng bouquet. Pinaghandaan ko ang araw na Ito.

"Ehem" I fake cough. Nakatayo ako ngayon sa harap niya at siya naman ay busy sa pagkain.

Nagulat siya ng maiangat niya ang ulo niya.

"You?! Again?!" Kunot na noo na sabi ni Cael.

"Hey, look, I'm here, to talk to you." Kalmado kong sabi.

"Uhm, for you" dugtong ko at iniabot sakanya ang bouquet. Tinitigan niya lang iyon pero kinuha niya rin naman.

"Thanks?" Hindi pa niya siguradong pagkakasabi.

"What do you want to talk about?" Sabi niya at nagpatuloy lang sa pagkakakain.

"I guess this isn't the right place to talk about something private." Sabi ko. Patapos narin naman siya sa pagkain niya kaya niyaya ko nalang siyang sa labas nalang kami mag-usap.

Naglalakad na kami ngayon sa isang napakagandang park dito sa New York. And I don't know how to start the topic. Gusto ko kasing pag usapan yung nakaraan namin.

"Uhm, ka- Cael?" Tawag ko sakanya.

"Yeah?" Tanong naman niya.

"Why do you hate being called by your first name which is kabei?" Tanong ko sakanya.

"I don't know. I just hate it. And ever since I came here in America, people used to call me Cael." She explained. At tinignan niya ako ng saglit lang.

"But they used to call you kabei when you were in the Philippines." Sabi ko sakanya.

"I know. Mom told me. But I am not in the Philippines anymore."

"So, you already forgot all that happened to you in the Philippines?" I asked.

"I don't remember anything." Sabi niya at nakikita ko na pilit niya inaalala ang mga memories na nawala.

"And you, you're so familiar with me. You kept on appearing on my dreams but I don't know your name. Maybe it is you that I always kissed on my dreams but it's blur." Anya.

Nagulat ako sa sinabi niya. Kiss?

"I--I--" nauutal kong sabi pero nagsalita siya agad.

"Now tell me, who are you in my life?" Nakakunot ang noo niyang sabi sakin.

"Ahmmm.. Look, this is awkward, and I-I-I D-Don't kno--" agad niya ulit na pinutol ang sinabi ko. At this time parang gustong gusto na niyang malaman kung sino talaga ako sakanya.

"Just tell me what are you in my life!" Sigaw niya at nagulat ako.

"I am your boyfriend! And I don't know if I am still now. You just left me and flew here in America without telling me!" Medyo napataas ang boses ko at nakita kong nanlaki ang mga mata niya nung malaman niyang ako yung boyfriend niya.

"I-I'm S-Sorry" nabasag ang boses niya at nagulat nalang ako ng may tumulong luha sa mata niya.

"N-no. I'm the one who should say sorry. I-" naputol nanaman ang sasabihin ko dahil nagsalita agad siya.

"I just can't remember anything." Tumayo siya sa bench at nagtatatakbong umiiyak. Hinabol ko siya at itinulak ko nang malapit na siyang masagasaan. Fck!

Ako ang nasagasaan ng sasakyan kaya napahiga ako at dahil sa malakas na pagbabangga sakin ay pilit ko nalang na iminumulat ang mata ko para makita siya. Nakita kong wala na siyang malay at nauntog ang ulo niya nung tinulak ko siya. Maraming Tao ang nakapalibot samin. Maya maya ay dumating ang mga ambulansiya at Una siyang isinakay.

"No.. No.. Lumaban ka pls" mahina at pilit kong sinasabi sakanya ang mga iyon nang nasa loob na kami ng ambulansiya. Nanghihina narin ako at maya maya ay nawalan narin ako ng Malay.