Orada bir köy var uzakta... Terkedilmiş gibi görünsede, ama hala nefes alan,
içi kıpır kıpır kabına sığmayan... Korkunç olaylar karşında, yaşamaktan ve konuşmaktan korktuğu aynı zamanda... Bir yandan da dış gözden bakanların imrendiği... Niye mi? Çok büyük bir dayanışma içinde yaşıyor, yaşatılıyor...
Can sıkıcı durumlar üst üste geldiğinde kaçmak istediği, fakat " büyüklerimizin
bize bıraktığı emanettir." deyip, bıramadıkları bir yerdir, orası...
Bir ismi var elbet, bu köyün. Her gün televizyon kanallarında tekrarlanıyor.
Ama görüntüsü geçtiği anda, akıllardan siliniyor. Akıllarda kaldığı gün, kaderi değişecek. Değişecek, ama nasıl? Ya temelli yerle bir olacak, ya da tüm insanlı gururla bahsedecek.
Gerçi son zamanlarda, T.V. programlarına çıkıp, tanıyanların sesinden bildikleri, ama tanımayanlara göre sadece sesten ibaret olan, seyirci gibi malasef. Tanıyanlar anlattıklarını çok iyi biliyor, hak veriyor, ama tanımayanlar, arada sırada duyrulmaya çalışılan yardımları, bir kaç dakika duyuyor, duygulanıyor. Sonra da "Evet böyle şeyler de oluyor." deyip, devam ediyorlar.
Bu köyün adı mı, boşverin gitsin, nasılsa sizde bu yazıyı okuduktan sonra unutucaksınız. Benim adım ise, onu da boşverin. Tıpkı her unutulmaması gerekenleri unuttuğunuz, ama baştan savılması gereken şeyleri senelerdir tepenize taç ettiğiniz gibi... Bu yazdıklarımı da unutun gitsin.
Bakiyim boşvermişsiniz bile...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ARADA DENEMEK LAZIM
De TodoBir aralar şiir haricinde bir şeyler yazabilir miyim? diye denemiştim. Bence fena olmadı ama bir de sizlerle paylaşmak istedim. Beğeniye göre devam edebilir ya da olduğu yerde kalabilir...
