Yalanın, güvensizliğin hat safhaya ulaştığı bir dönemde yaşıyoruz. Kapı komşumuza bile güvenemez olduk. Kapılar önce çelik oldu, ardından asma kilitler takıldı, o da yetmedi kameralar yerleştirildi. Adete bir kalenin içine kendimizi hapsettik.
Dışarıda da durum iç açıcı değil. Biri göz ucuyla bile baksa işkillenir olduk. İşkillenmeyi şiddete dönüştürenler, hatta can alanlar bile oldu. Şu an bu yazıyı yazarken dışarıda neler oluyor, bir tek Allah ve o anı yaşayanlar biliyor.
Peki bu duruma nasıl geldik? İstanbul'daki katliam bu durumu tetikledi bana kalırsa... Daha önce de bu tarz hadiseler oluyordu tabi ama Art ardına gelen katliamlar güvensizliği ve kale içine hapsolmayı hat safhaya ulaştırdı.
Nasıl düzelir peki? Kalenin içinden çıkarak. Güvenmeyi tekrar hatırlayarak. Çünkü bizim gidecek başka bir yerimiz yok. Bunu herkes biliyor. O halde yıkılan dağları en kısa zamanda onarmamız lazım. Yoksa her şey için çok geç olabilir.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ARADA DENEMEK LAZIM
عشوائيBir aralar şiir haricinde bir şeyler yazabilir miyim? diye denemiştim. Bence fena olmadı ama bir de sizlerle paylaşmak istedim. Beğeniye göre devam edebilir ya da olduğu yerde kalabilir...
