insanlar değişir, kimi iyi anlamda, kimi kötü anlamda. Ama en fenası bu değişimleri fark edememek. Özellikle kötü değişimleri... Hele bu tanıdığınız ve güvendiğiniz insan ise, bu çok can yakıcı oluyor. Ben bunu yaşadım. Şimdi canımın acısı hem güvenin verdiği körlük, hem de kendim gibi görmenin saflığının acısı. Yüreğimi açmıştım ona. Ama o, sadece kendini düşünen biriymiş. Asla kimseye güvenmemeyi öğrendim, hem de en acı şekilde.
Ben de tek sadık dostum olan yazıya geri döndüm. Bir kendini bilmez kişi yüzünden tek dostuma sırt dönemezdim. Bu ona büyük haksızlık olacaktı.
Siz, siz olun kimseye kendinizi ezdirmeyin. Ne kadar severseniz sevin, güvenirseniz güvenin yalnız kalmak pahasına da olsa, sakın kendinizden ödün vermeyin. Sonra en değerli varlığı, yani kendinizi kaybedersiniz. Ben bu büyük hatayı yaptım. Bir kendini bilmez yüzünden kendimi kaybettim ve şimdi tekrar toparlamaya çalışıyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ARADA DENEMEK LAZIM
De TodoBir aralar şiir haricinde bir şeyler yazabilir miyim? diye denemiştim. Bence fena olmadı ama bir de sizlerle paylaşmak istedim. Beğeniye göre devam edebilir ya da olduğu yerde kalabilir...
