KAYBOLAN YILLAR

1.Bölüm|"Parti"

~Herzaman yanımda olan biricik dostum Edanur'a...

*

"Her şey hazır mı?" diye sordu Kadir.

Bütün hazırlıkların eksiksiz olmasını istiyordu.E haklıydı tabi,biricik kardeşinin doğum günüydü bugün.

Sabahtan beri bu parti için uğraşmışlardı.Aslına bakarsanız sadece adı partiydi.

Davetliler;Kadir,babaanneleri Ayşe Sultan,Umut,Tuna ve tabiki doğum günü çocuğu Nisa.

Oturma odasında kutlayacakları doğum günü için bir kaç renkli balon,süs..vs yeterli olmuştu.

Ayşe Hanımın hamarat ellerinden çıktığı belli olan bir kaç çeşit yiyecek,doğum günü pastası,ve tabiki olmazsa olmaz hediyeler..

Büyük bir parti olmasa da Nisa böyle şeylere bayılırdı.Onu mutlu etmek için büyük şeylere ihtiyacınız olmazdı.Ufak bir hediye ya da bir öpücük bile yeterli olurdu.

Ama hayır! O sarılmayı daha çok severdi.Tam bir sarılma delisiydi.

Abisine sarılmadan uyuyamazdı.

"Evet abi her şey hazır.Tuna Nisa'yı okuldan alıcaktı.Birazdan gelirler."dedi Umut.

Konuşurken Umut'un yüzünde garip bir ifade vardı.

Endişe? Korku? Heyecan?

Bunu Kadir de fark etmişti.Heyecanına verdi.'Ne de olsa Nisa onun da kardeşi sayılırdı.Onun için heyecanlanması normal' diye geçirdi içinden.

Ama Kadirin suratındaki ifadeden kendisininde huzursuz olduğu apaçık belli oluyordu.

Son kontroller yapılırken kapı çaldı.Herkes tatlı bir heyecanla kapıyı açmaya gittiler.

Kapıyı bir gülümsemeyle açan Umut,karşısında Nisa'yı görünce gülümsemeye devam etti.

"Vay!Sevgili ailem beni kapıda karşılarmış.Ama gerçekten bugün okulda kimsenin saçını çekmedim."Son cümlesini söylerken kafasını önüne doğru eğmişti.Hatalıydı belki ama haklıydı.Anne-babasının ölmüş olması ayıp yada dalga geçilecek bir durum değildi.

'Anne-baban yoksa seni leylekler mi getirdi?'

'Madem anne-baban yok bu kıyafetleri sana kim alıyor?Yoksa çalıyor musun?'

'Anne-babası olmayanlar çocuk esirgeme yurdunda kalıyormuş,sende orda mı kalıyorsun?'

Bu tarz cümleleri çok duymuştu Nisa.Önceden tepki gösterirdi. Artık ileri gidilmedikçe kimseye saldırmıyordu.

Olgunlaşmıştı..

Allah aşkına!O daha 9.yaşına yeni girmiş küçük bir çocuktu. Acıları onu olgunlaştırmıştı.Etrafında fazla arkadaşı yoktu.Ama olsundu.Abileri ve babaannesi ona yetiyordu.

İçeriye girip kapıyı arkasından kapatan Nisa,kendisine tuhaf tuhaf bakan üç çift gözden habersiz ayakkabılarını çıkartıyordu.

Gülümsemesi saniye saniye yüzünde solan Umut kapıyı açıp etrafa bakındı. Ama görünürlerde kimse yoktu. Sabahtan beri içinde olan huzursuzluk yerini korkuya bırakırken Kadir'e döndü.

"Abi.."diyebilmişti sadece.Korku dolu ifadeyle kapıyı kapatırken Ayşe Sultan'da endişelenmeye başlamıştı.

"Nisacım,Tuna abin nerede?"diye tereddütle sordu Kadir.