Invasion ~ 5 Seconds of Summer, Little Mix Fanfiction~ M.G.C

Κεφάλαιο 28

Leigh Anne

12:15. Ακόμα. Μου φαίνεται σαν να κοίταξα το ρολόι μου ξανά πριν δέκα λεπτά, αλλά στην πραγματικότητα έχουν περάσει μόλις τρία.

"Ποιός θα σηκωθεί στον πίνακα;" ρωτάει ο κύριος Μοράνο. Όπως το περίμενα, οι δυο καλύτεροι μαθητές σηκώνουν το χέρι τους. Προσέχω μια κίνηση στα δεξιά μου και κοιτάω προς το μέρος του διακριτικά. Ο Μάικλ προς μεγάλη μου έκπληξη, και αν κρίνω από το βλέμμα του καθηγητή και δική του, προθυμοποιείται να σηκωθεί στον πίνακα. "Κλίφορντ." Λέει ο καθηγητής. Ο Μάικλ σηκώνεται με άνεση και με την γνωστή του αλαζονεία, κατευθύνεται στον πίνακα. Δεν με ενδιαφέρει πώς θα τα πάει ή τι θα κάνει. Στρέφω την προσοχή μου στο βιβλίο μου και αφήνω το χέρι μου ελεύθερο να εκφραστεί μέσω του μολυβιού.

Η προσοχή μου είναι ολοκληρωτικά στραμμένη στον Μάικλ και ό,τι του λέει ο καθηγητής, αν και το βλέμμα μου παραμένει προσκολλημένο στο χαρτί.

"2x+(7y-1)x> x-15y"λέει ο καθηγητής και ακούω την κιμωλία να τρίβεται στον πίνακα καθώς γράφει ο Μάικλ. Όλη η τάξη μένει σιωπηλή όσο ο Μάικλ λύνει μόνος του την άσκηση. Μπορώ να ακούσω διάφορους ψιθύρους αναμεμειγμένους  με τους ήσυχους ήχους που προέρχονται από τον Μάικλ.

Ο Μάικλ επιστρέφει στην θέση του και μου φαίνεται ότι έφυγε μόλις πριν από λίγα δευτερόλεπτα. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι έχουν περάσει έξι λεπτά από την τελευταία φορά που κοίταξα το ρολόι μου. Έξι λεπτά πιο κοντά στο τέλος της ώρας.

Δεν έχω μιλήσει καθόλου στον Μάικλ κατά τη διάρκεια της ώρας. Μπήκε στο μάθημα αργοπορημένος συνεπώς δεν με χαιρέτησε, και φυσικά ούτε κι εγώ. Προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι δεν μπορεί να μου κάνει κάτι όσο είναι και άλλοι μπροστά. Παρ' όλ' αυτά, κάθε φορά που κάνει έστω και μια απειροελάχιστη κίνηση προς το μέρος μου, κάνω πιο πέρα, κολλώντας σχεδόν στην άκρη του θρανίου. Δεν θέλω να δείξω ότι τον φοβάμαι. Δεν θέλω να δείξω κανένα συναίσθημα απέναντί του, αν και οι δυο ξέρουμε ότι τον φοβάμαι.

12:29. Έξι λεπτά.

Ένα, δύο, τρία...

... Σαράντα επτά, σαράντα οκτώ...

Ο Μάικλ σκύβει απότομα προς το μέρος μου, κάνοντας την καρδιά μου να αυξήσει τους ρυθμούς της, τόσο που είμαι σίγουρη ότι θα πεταχτεί έξω από το στήθος μου. Ακαριαία πετάγομαι πίσω, όσο πιο μακριά μου επιτρέπει μια και μόνο κίνηση. Το αίμα μου χτυπάει στους κροτάφους μου όσο περνάει από τις φλέβες μου. Μπορώ να το ακούσω καθαρά να κυλάει. Είναι ζήτημα δευτερολέπτων να συνειδητοποιήσω ότι τόσο ο Michael, όσο και κάποια παιδιά από άλλα θρανία με κοιτάνε με απορία και έκπληξη ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους. Μπορώ να δω την αμήχανη και συνάμα τρομοκρατημένη μου έκφραση να αντικατοπτρίζεται στα πρόσωπά τους. Φέρομαι σαν ηλίθια. Ξεροβήχοντας επαναφέρω την καρέκλα μου εκεί που πρέπει να είναι και συνεχίζω να προσποιούμαι ότι προσέχω σε αυτά τα τελευταία λεπτά της παράδοσης.