Invasion ~ 5 Seconds of Summer, Little Mix Fanfiction~ M.G.C

Κεφάλαιο 68

Leigh Anne

Στρώνω το φόρεμά μου για χιλιοστή φορά από την αμηχανία μου και σταυρώνω τα χέρια μου μπροστά, με το κεφάλι μου μονίμως σκυμμένο κάτω. Οι αναμνήσεις που βρίσκονταν μέχρι σήμερα χωμένες βαθία μέσα στο μυαλό μου, αναδύονται, με κατακλίζουν από παντού. Δεξιά μου, στέκεται ο Μάικλ, με το χέρι του περασμένο γύρω από τη μέση μου, ενώ δεξιά μου βρίσκεται η μαμά μου.

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι πραγματικά θα ερχόταν ποτέ αυτή η μέρα, η μέρα που θα έβλεπα τον παιδικό μου φίλο, τον καλύτερό μου φίλο, να θάβεται στο έδαφος. Η μέρα που θα έπαυα να μπορούσα να τον πάρω τηλέφωνο, να ακούσω τη φωνή του, το γέλιο του, η μέρα που θα τον έπαιρνα τελευταία αγκαλιά, θα με κοίταγε στα μάτια τελευταία φορά και θα εβλεπα το χαμόγελό του τελευταία φορά. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο γέλια και χαρές, αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο ψεύτικη και αν φαίνεται. Εύχομαι να είχα ακόμα μερικές στιγμές μαζί του, τελείωσαν όλα τόσο γρήγορα, τόσο ξαφνικά που ακόμα δεν το έχω συνεδιητοποιήσει πλήρως. Ίσως γι' αυτό δεν εχω κλάψει ακόμα, πέρα από μερικά δάκρυα που ξεφεύγουν εδώ κι εκεί όταν βλέπω φίλους και συμμαθητές μας να φτάνουν.

Η καρδιά μου βροντοχτυπά στο στήθος μου ενώ σκέφτομαι τον αδελφό μου και τον καλύτερό μου φίλο να βρίσκονται σε ένα νέο μέρος, μαζί. Δεν πιστεύω ακριβώς στη μεταθάνατο ζωή, αλλά πιστεύω ότι τόσο ο Γκρεγκ, όσο πλέον και ο Κάλουμ, βρίσκονται καθημερινά ανάμεσά μας και μας φυλάνε. Μα πράγματι, στιγμές όπως αυτή εδώ, δεν γίνεται να πιστέψω οτιδήποτε άλλο. Δεν φαντάζομαι πού αλλού θα εβρισκά το κουράγιο να ανασάνω, να ζω, αν δεν ήταν εκείνοι να με βοηθήσουν.

Βλέπω την Τζέσι να έρχεται κοντά μου, να με αγκαλιάζει με τα τρεμάμενά της χέρια και να ακουμπάει το πρησμένο από το κλάμα πρόσωπό της στον ώμο μου. Την σφίγγω στα χέρια μου προσπαθώντας να πάρω και των δύο τον πόνο για λίγα δευτερόλεπτα μακριά. Δεν έχω λόγια να της πω, οτιδήποτε της πω τώρα είναι μάταιο ξέρω ότι δεν θα την κάνει καλύτερα. Έτσι επιλέγω να μείνω σιωπηλή δίπλα της, μέχρι να έρθει και ο Άστον μαζί μας, σε παρόμοια κατάσταση με την Τζέσι.

Δευτερόλεπτα αργότερα, νιώθω ένα ζευγάρι χέρια στους ώμους μου και γυρνάω για να αντικρίσω την Ντέμι. Κλαίει, ανήμπορη να κρατήσει τους λυγμούς της, οδηγόντας και εμένα σε έναν νέο τυφώνα δακρύων και πόνου. Πόνος που δεν έχω βιώσει πολλές φορές στη ζωή μου. Ξεκινάει σαν ένα βάρος στην καρδιά, βάρος που την εμποδίζει να λειτουργήσει κανονικά και αντ' αυτού χτυπάει άρρυθμα, γρήγορα, απλώνοντας μια αίσθηση σκοτούρας στον λαιμό μου, δυσκολεύοντας την αναπνοή μου. Με κάθε μου ανάσα νιώθω όλο και πιο αδύναμη, λες και δεν έχω πραγματικά οξυγόνο στο σώμα μου, ζαλίζομαι, όλα γυρίζουν, ο παραμικρός ήχος φαντάζει εκωφαντικός σε εμένα. Αισθάνομαι άρρωστη, λες και έχω πυρετό, δεν ξέρω πώς μου συμαβαίνει αυτό, αλλά νομίζω πώς αν συνεχίσει δεν θα αντέξω, θέλω απλά να τελειώσει. Και το δυσκολότερο κομμάτι δεν έχει φτάσει ακόμα.